...::: Odcinek 18 :::...

            Chłopak przez chwile wpatrywał się w blondynkę wielkimi oczami, jakby nie rozumiejąc tego, co dziewczyna do niego mówi. W końcu otrząsnął się i uśmiechnął delikatnie.

,,Czemu Angela nic mi nie mówiła, że ma bliźniaczkę?! Nie widziałem żadnych zdjęć, ani nic… Koniecznie muszę z nią o tym porozmawiać. Jeśli tylko będzie chciała ze mną rozmawiać.’’ – westchnął bezgłośnie, po czym spojrzał w oczy tak bardzo podobne do tych, które uwielbiał.

-Wróć na ziemię i powiedz coś w końcu. – Dziewczyna wywróciła oczami podirytowana. Nigdy nie należała do milusich i cierpliwych, co bardzo ją odróżniało od jej lustrzanego odbicia w osobie doktor Nixon.

-Ah.. tak. Wybacz. Tak, jestem Bill – uścisnął jej dłoń. – Angela nie wspominała o tym, że ma bliźniaczkę – uśmiechnął się lekko zakłopotany.

-Ta, nie chwali się mną zbytnio – roześmiała się. – Pewnie w końcu by się mną pochwaliła. Rozumiem, że przyszedłeś po to, by jej wyjaśnić co nie co – spoważniała.

-Tak. Nie chciała odebrać ode mnie telefonu, więc postanowiłem przyjść tutaj i ją zmusić do rozmowy.

-I dobrze – powiedziała, ku zdziwieniu Billa. Nie spodziewał się takich słów ze strony siostry Angeli. Bardziej sądził, że dziewczyna wyrzuci go za drzwi i karze nigdy nie wracać, zostawić blondynkę w spokoju i tym podobne. – Nie patrz tak na mnie! – zaśmiała się. – Wiem, że ona chce z Tobą porozmawiać, mimo, że mówi ,,nie’’. Ale nie mam zamiaru Ci mówić, że masz ją zostawić w spokoju, bo widziałam jaka była szczęśliwa z Tobą i sądzę, że musicie sobie to wyjaśnić twarzą w twarz – uśmiechnęła się do niego, po czym zauważyła swoją siostrę idącą w ich kierunku. – Czas na mnie. Powodzenia – poklepała go pokrzepiająco po plecach i ruszyła do drzwi, machając swojej siostrze. Niedługo później przed Wokalistą stanęła dr Nixon, a jej mina wyrażała nie małe zdziwienie.

-Co Ty tu robisz? Stało się coś? – zmarszczyła brwi, wpatrując się w niego.

-Nie. Chociaż w sumie to tak. Nie odbierałaś ode mnie telefonów – powiedział, patrząc w jej oczy. Widział w nich to uczucie, którego tak bardzo się obawiał. Smutek… była smutna i to przez niego. A tak bardzo nie chciał doprowadzić do tego by była smutna. Jednak musiał jej to wyjaśnić! Wiedział, że jak tylko to zrobi, wszystko wróci do normy. Blondynka już otwierała usta by mu odpowiedzieć, gdy nagle drzwi wejściowe się otworzyły i wszedł przez nie ktoś, przez kogo wyraz twarzy kobiety diametralnie się zmienił. W oczach pojawiła się złość, a całe ciało napięło się do granic możliwości. Wokalista obserwował te zmiany, po czym odwrócił się i spojrzał na osobę, która sprawiła u dziewczyny takie zmiany.

-Cholera – usłyszał cichy szept Angeli, a po chwili usłyszał jak odchodzi.

-Angela! – dobrze zbudowany mężczyzna ruszył za nią, zupełnie nie zwracając uwagi na przypatrującego mu się Billa. Jednak w momencie, gdy chciał go wyminąć, chłopak mu to skutecznie uniemożliwił, łapiąc jego nadgarstek w silnym uścisku.

-Zostaw ją – warknął groźnie. Pamiętał go… co więcej, przez jakiś czas planował uduszenie go przy najbliższej okazji.

-C... Co?! – mężczyzna spojrzał na niego z nie małym zdziwieniem, pomieszanym ze złością.

-Powiedziałem, żebyś ją zostawił – jego ton nie zmienił się ani na chwilę.

-A Ty kim jesteś żeby się w to mieszać?! – huknął, wyrywając swoją rękę z jego uścisku. Jego migdałowe oczy ciskały błyskawicami, a postawa emanowała negatywnymi emocjami na kilometr.

-Jej przyjacielem. Więc radzę Ci odwrócić się i wyjść stąd póki mam jeszcze cierpliwość. – zacisnął dłonie w pięści, czując, że jeszcze chwila i wybuchnie. Chciał wyjaśnić z nią wszystko to, co widziała, a ten debil się zjawia i wszystko zepsuł.

-Ah… przyjacielem – usta mężczyzny ułożyły się w złośliwy uśmieszek.

-No nie wierzę! Park Jung-soo! – nagle koło nich pojawił się średniego wzrostu mężczyzna i wpychając się przed między nich, zaczął witać się z Koreańczykiem. – Stary, kope lat! Co Cię tu sprowadza? Wracasz do naszego szpitala? – uśmiechnął się szeroko, a Bill korzystając z nieuwagi Park’a ruszył w stronę, w którą jakiś czas temu skierowała się blondynka.

-Przepraszam, widziała pani dr Nixon? – zapytał niskiej pielęgniarki, która siedziała na noszach i czytała jakieś pisemko, co jakiś czas strzelając balonem z gumy do żucia. Kobieta przeniosła na niego znudzony wzrok i pokazała palcem na drzwi od dyżurki. – Dziękuję – skinął głową i po chwili sam zniknął za drzwiami. Niemal od razu zobaczył Angelę, która leżała na wznak na łóżku i obserwowała sufit, mrucząc coś do siebie pod nosem. Słysząc jednak, że ktoś wszedł do pomieszczenia, spojrzała na niego i jej oczy powiększyły się nienaturalnie, co go trochę rozbawiło i pewnie zaśmiałby się, gdyby nie powaga sytuacji w jakiej się znajdowali.

-Co Ty tu robisz? – zapytała cicho, siadając na łóżku i poprawiając dłonią rozwiązujący się kitek.

-Przyszedłem porozmawiać. I nie wyjdę póki nie wyjaśnimy wszystkiego. Parkiem się nie martw, wpadł w ramiona znajomych – wywrócił oczami.

-Pf. Też coś – burknęła niezadowolona. Wyglądała jak małe, obrażone dziecko, co było niesamowicie urocze. Bill miał ochotę podejść do niej i ucałować jej pełne wargi, spić z nich całą słodycz i nigdy więcej nie odrywać się od niej. Jednak zamiast tego, oparł się o drzwi i włożył dłonie w kieszenie, wpatrując się w nią.

-Dlaczego mnie unikasz? – zapytał po chwili nieznośnej ciszy. Bał się tej rozmowy, jak bał się jej odpowiedzi, jednak musiał wiedzieć. Chciał mieć to za sobą i nigdy nie wracać do całej tej sytuacji.

-Nie unikam – mruknęła i mimo tego co powiedziała, spuściła wzrok w dół.

-Jasne – prychnął, wywracając oczami. Chyba powoli tracił cierpliwość, a fakt, że jej były był tutaj i zapewne też planował z nią porozmawiać wcale mu nie pomagał. – Słuchaj, wiem jak to wyglądało. Wtedy w sklepie. Mimo wszystko powinnaś dać mi to wyjaśnić.

-A jest co wyjaśniać? – tym razem spojrzała na niego.

-Owszem. Gdybyś odebrała ten cholerny telefon, wiedziałabyś, że ta kobieta, której pomogłaś to tylko i wyłącznie moja przyjaciółka! – podniósł lekko głos. – Ale nie! Ty musiałaś się fochnąć jak jakaś księżniczka i obrażona na cały świat nie raczyłaś porozmawiać ze mną jak dorośli ludzie! – Skończył swój monolog, wpatrując się w jej oczy. Był zły, pierwszy raz poczuł złość na nią za to, jak się zachowała. Wcześniej przejął się tym, że nie chce z nim rozmawiać, jednak teraz zauważył jakie to było z jej strony dziecinne.

-Przepraszam – spuściła głowę. – Myślałam, że to Twoja kobieta, a to dziecko… zwracałeś się do niej tak czule.

-Bo jak wspomniałem to moja przyjaciółka, była wystraszona – odpowiedział nieco spokojniej, czując jak emocje opadają. – Naprawdę myślałaś, że mógłbym zrobić Ci coś takiego? Mieć dziewczynę i dziecko, a po kryjomu widywać się z Tobą?

-Tak to wyglądało. Przepraszam Bill – jęknęła. – Wiem, że nie zrobiłbyś mi czegoś takiego…

-Widocznie nie wiesz – westchnął przerywając jej, po czym nie czekając na dalszy ciąg jej wypowiedzi wyszedł. Blondynka poczuła się niesamowicie głupio. Przez swoją głupią zazdrość zniszczyła coś, na czym jej tak bardzo zależało. Poczuła jak jedna łza leci po jej policzku, a gula w gardle rośnie. Starła szybko mokry policzek i wzięła głęboki wdech. Nie mogła teraz się rozkleić, nie teraz, gdy w pobliżu kręcił się…

-Tu jesteś – drzwi otworzyły się z impetem, a w nich stanął zadowolony Park. – Uciekłaś mi, nie ładnie – zamruczał z uśmiechem.

-Czego chcesz? Miałeś być w Filadelfii – mruknęła, starając się ukryć drżenie głosu.

-Ale jestem tutaj. Płakałaś? – zmarszczył brwi. – Przez niego tak? – w jego oczach błysnęła złość.

,,Martwi się? On?! I czy ja widziałam złość w jego oczach?! O cholera… czy jestem w jakiejś ukrytej kamerze? A może to jakieś pieprzone ‘Mamy Cię’?!’’

-Nie mam ochoty na zwierzenia. A nawet jeśli to na pewno nie jesteś osobą, której chciałabym się zwierzyć – mruknęła, wstając i poprawiając fartuch.

-Wiem, że źle to rozegrałem. Nie powinienem tak Cię zostawiać…

-…i cieszyć się z mojego zawieszenia – dodała, przerywając mu tym samym. Smutek zastąpiła złość, która rozsadzała ją teraz od środka.

-Przepraszam. To było okropne. Nie powinienem – westchnął cicho.

,,Jak Boga kocham, to na pewno jakieś cholerne przestawienie, telewizyjne show. Zaraz na pewno wyskoczą ludzie z kamerami, a on zaśmieje się szatańsko i zostawi mnie w jeszcze gorszym stanie niż ostatnio. Tak, na pewno tak będzie. To niemożliwe, żeby nagle go ruszyło sumienie. Po tylu tygodniach?! I może jeszcze myśli, że rzucę mu się w ramiona i podziękuję, że wrócił i zaszczycił mnie swoją osobą. Pf! Niedoczekanie!’’ – jej myśli biegły z prędkością światła, a ona sama stała wpatrując się w jego twarz, jakby chcąc wyczytać cokolwiek, co zdradziłoby jego zamiary, ujawniło to, co planuje jej zrobić. Jednak nic nie wyczytała. Nic tylko skruchę i zmartwienie oraz… nadzieję? Zamrugała kilkakrotnie, myśląc, że się przewidziała i to tylko jej umysł płata jej figle. Jednak, gdy chłopak posłał jej delikatny uśmiech, wiedziała, że nie przewidziało jej się. On naprawdę był tu po jej wybaczenie.

-Z tym się z Tobą zgodzę – mruknęła, nie dając nic po sobie poznać, po czym wyminęła go i wyszła z pomieszczenia, w którym nie raz właśnie z nim zatracała się w rozkoszy podczas przerwy od męczącej pracy.

*

Głośne trzaśnięcie drzwi frontowych sprawiło, że oderwał się od swojej dziewczyny i ze zdziwieniem spojrzał w stronę skąd dochodziły głośne przekleństwa. Camilla podobnie jak on, wsłuchiwała się w owe odgłosy zwracając wzrok w wejście do salonu.

-Chyba rozmowa nie poszła najlepiej – westchnęła zmartwiona, zsuwając się z jego kolan i siadając obok na kanapie.

-Fuck! – po tych słowach rozległo się głośne przeklnięcie, po czym w salonie pojawił się Bill z miną mówiącą: ,,uciekaj jeśli Ci życie miłe!’’.

-Co się stało? – Tom zmarszczył brwi, wpatrując się w brata z wyczekiwaniem. Czuł, że coś poszło nie tak i wcale mu to nie odpowiadało. Lubił panią doktor i twierdził, że razem z Bille tworzyliby idealną parę. Fakt, że pokłócili się o taką głupotę, którą jego brat miał z nią wyjaśnić, wcale go nie zachwycił.

-Wszystko się stało! – warknął, opadając na fotel. – Pokłóciłem się z nią. Wybuchłem! Chciałem z nią pogadać, a zamiast tego zacząłem krzyczeć. Dotarło do mnie to jak mnie olała, jak oskarżyła o coś tak absurdalnego! Myślała, że mam dziewczynę i dziecko, a ona jest odskocznią od tego wszystkiego! Rozumiecie?! – Nakręcał się, a jego głos zaczął lekko drżeć. Krzyczał, a jednak jego oczy lekko się zaszkliły. Tom widząc, co dzieje się z jego bratem, zamarł. Nie tego się spodziewał. Wiedział, że jego brat jest tym bardziej wrażliwym, jednak nigdy nie rozklejał się z takich powodów. Tym samym dał mu do zrozumienia, że jego bliźniakowi zależy na Angeli, bardziej niż się tego spodziewał. Gitarzysta westchnął cicho i wstał, wypuszczając tym samym Camillę ze swoich objęć. Sama rudowłosa czuła się nieco dziwnie. Widok płaczącego i jednocześnie wściekłego Billa był dla niej tak szokujący, że nie mogła się ruszyć z miejsca, mimo iż bardzo tego chciała. Po chwili zebrała w sobie całe siły i poszła do kuchni, zrobić Wokaliście jakąś herbatę, w nadziei, że go uspokoi. Dała im jednocześnie czas na porozmawianie jak brat z bratem, wiedząc, że to jest coś, czego Bill teraz potrzebuje.

-Na pewno tak nie myślała… - zaczął, jednak wzrok brata skutecznie urwał jego wypowiedź. – Myślała tak? – zapytał z niedowierzaniem.

-Niestety – mruknął, wycierając mokre policzki.

-Co teraz zamierzasz z tym zrobić? – spojrzał na niego niepewnie, stając bliżej fotela, na którym siedział jego brat.

-Nie wiem Tom. Mam pustkę w głowie. Z jednej strony chcę żeby znów było jak wcześniej, pragnę zabrać ją na kolację, spacerować w świetle księżyca, całować, przytulać, a z drugiej strony… - urwał, spuszczając wzrok. - …nie wiem, czy to ma sens, skoro ona mi nie ufa.

-Bill! Ona na pewno Ci ufa. To była głupia sytuacja. Wyjaśniłeś jej, że to nie Twoja dziewczyna. Na pewno jest jej teraz głupio i przykro, że tak postąpiła. Powinieneś tam znów pojechać i zabrać ją na kawę, pogadać na spokojnie. Przecież ją lubisz! Może nawet i coś więcej… zawalcz o to! Nie możesz od tak się poddać – powiedział mu, zmuszając by spojrzał na niego. Wzrok Billa wyrażał jednocześnie zdziwienie i nadzieję. Już nie był zły, nie był smutny… teraz wierzył, że może mu się udać to wszystko odkręcić.

-Masz rację! – odezwał się bardziej radośnie. – Pojadę do niej! Camilla! – zawołał nagle. Dziewczyna po chwili pojawiła się w drzwiach, niosąc tackę z kubkami z herbatą.

-Widzę, że już lepiej – uśmiechnęła się lekko. – Co chciałeś? – podała im kubki, za co kiwnęli głową, dziękując.

-Wiesz może, o której kończy dzisiaj Angela? – zapytał z nadzieją.

-Em… O 18. – odparła po chwili zastanowienia, siadając ze swoją herbatą.

-Cudownie. – uśmiechnął się szeroko, po czym upił łyka ciepłego napoju. Tom widząc zmianę w zachowaniu brata odetchnął z ulgą i usiadł obok swojej dziewczyny, uśmiechając się do niej ciepło. – Przeszkodziłem Wam w czymś? – Bill przyjrzał im się z cwanym uśmieszkiem.

-Jak zawsze – mruknął lekko się krzywiąc, na co zarówno Wokalista jak i Camilla zaśmiali się głośno.

*

-Angela, kończysz już? – Luka spojrzał na koleżankę, która odwieszała płaszcz do swojej szafki.

-Tak, na szczęście – uśmiechnęła się lekko. Po dwóch niespodziewanych wizytach nie miała humoru, co dało się zauważyć na kilometr.

-Mogłabyś zajrzeć do Abby? – zapytał niepewnie. Jego dziewczyna cały dzień siedziała w pokoju mamy na piętrze, gdzie znajdował się oddział psychiatryczny. Nie chciała z nim rozmawiać, ani nie wychodziła nigdzie, przez co bardzo się martwił.

-A dlaczego Ty tego nie zrobisz? – zdziwiona spojrzała na niego.

-Nie chce ze mną rozmawiać – westchnął.

-Znów się pokłóciliście? – podeszła do niego z troską wypisaną na twarzy. Mimo iż miała wiele swoich problemów, nie mogła pozostać obojętna na cierpienie innych. Taka była już jej cecha.

-Ciężko mi ocenić o co chodzi – wzruszył ramionami. – Jest u swojej mamy. Na piętrze. Sala 113.

-Dobrze, pójdę do niej. I zadzwonię do Ciebie. Chociaż myślę, że sam powinieneś tam iść – stwierdziła.

-Ale skoro ona…

-Wiem, że nie chce z Tobą rozmawiać. Ale jak tam wejdziesz i zmusisz do porozmawiania to myślę, że się możesz zdziwić – uśmiechnęła się lekko.

-Wątpię… - westchnął.

-Więc dobrze, ja pójdę – zrezygnowała z dalszego namawiania go. Może w innym dniu naprawdę kazałaby żeby sam się stawił u swojej dziewczyny i wymusił na niej rozmowę, jednak dzisiaj nie miała siły. Wolała sama to załatwić i mieć to z głowy, więc od razu wyszła z pomieszczenia i poszła schodami o piętro wyżej. Niedługo później pukała do sali, którą wskazał jej Luka. Gdy drzwi się otworzyły, o mało co nie jęknęła na widok zmarnowanej Abby.

-Hej… co chciałaś?

-Czyś Ty postradała rozum? – mruknęła zła. – Zabieram Cię stąd – weszła do środka i po przywitaniu się z mamą Abby, oznajmiła kobiecie o swoich planach, a następnie złapała koleżankę za rękę i nie zważając na jej głośne protesty, wyciągnęła ją z sali. – Jedziesz do domu. Wiesz jak Luka się martwi?! Kocha Cię, a Ty robisz takie coś… olewasz go i nie chcesz z nim rozmawiać! – ciągnęła swój monolog.

-Ciszej – mruknęła. – Czy Ty zawsze musisz się mieszać w nasze sprawy?

-A myślisz, że chcę?! – przystanęła i spojrzała na nią. – Lubię i Lukę i Ciebie, Abby. Gdy Ty mnie o coś prosisz, w miarę możliwości pomagam Ci. Tak samo jest z Luką. Nie moja wina, że zazwyczaj jego prośby dotyczą Ciebie, bo zachowujesz się jak dziecko i odpychasz go od siebie – westchnęła.

-Miałam dużo na głowię – westchnęła, schodząc z nią po schodach.

-Wiem, ale on się martwi. Mogłabyś czasem chociaż z nim porozmawiać – powiedziała, spoglądając na nią.

-Jasne. Wiesz, gdzie jest?

-Ostatnio był w naszej szatni. Więc pewnie dalej tam siedzi, o ile nie dostał wezwania.

-Dobrze…

Dalszą drogę obie panie przebyły w ciszy, każda pogrążona we własnych myślach. Gdy znalazły się w szatni, blondynka wzięła swoją torebkę, pożegnała się z przyjaciółmi i wyszła, dając im sposobność na rozmowę i wyjaśnienie spraw. Z delikatnym uśmiechem opuściła szpital i w końcu mogła odetchnąć świeżym powietrzem, czego jej od dawna brakowało. Po chwili jej wzrok padł na blondwłosą postać siedzącą na ławce przed szpitalem. Poczuła jak jej serce zabiło szybciej, a żołądek skręcił się nieprzyjemnie przez co miała wrażenie, że zaraz zwróci wszystko co dzisiaj zjadła. Zamiast tego wpatrywała się w Billa, czekając na to, co chłopak zrobi.

****************************************************************

Cdn.