...::: Odcinek 19 :::...

-Bill? Co Ty tu robisz? – Blondynka stanęła wpatrzona w chłopaka, a jej oczy wyrażały strach pomieszany z niepewnością.
-Chciałem z Tobą porozmawiać. (Porozmawiać z Tobą) Tym razem na spokojnie – westchnął. – Wiem, że nie powinienem na Ciebie krzyczeć, ale zabolało mnie to jak o mnie sobie pomyślałaś.

-Przepraszam. Naprawdę nie pomyślałam wtedy – mówiąc to, spuściła wzrok.
-Więc może pójdziesz teraz ze mną na kolację i Ci wszystko powiem? – uśmiechnął się do niej przyjaźnie.

-Chętnie – odwzajemniła uśmiech, ruszając z nim w stronę parkingu. Poczuła nagle jak cały jej zły humor właśnie odpłynął w zapomnienie, a ona mogła w końcu się odprężyć i oddać przyjemności jaką dawało jej przebywanie z chłopakiem. W tym momencie liczyło się tylko to, że mogła spędzić z nim czas, porozmawiać i nie myśleć o niczym innym jak o tym, jak bardzo brakowało jej ich rozmów. Zarówno tych w ciągu dnia jak i wieczornych, gdy szeptał jej tym swoim męskim i seksownym głosem: ,,dobranoc’’. Tak, zdecydowanie brakowało jej ich wieczornych rozmów telefonicznych, przy których poruszali różne ciekawe tematy. Na samo wspomnienie jej policzki pokryły się czerwienią, co skutecznie chciała ukryć, spuszczając głowę w dół i wpatrując się w czubki swoich butów. Nagle usłyszała głośny pisk hamulców i krzyk Billa, a po chwili wylądowała w jego silnych ramionach, dociśnięta do jego ciała.

-Jesteś cała? – Słyszała jak jego głos lekko zadrżał, ale uścisk ani trochę nie zelżał. Sama czuła jak jej serce szybko bije, a przyciśnięta do niego słyszała też, że i jego serce przyspieszyło swoją pracę.

-T… tak. Dziękuję – szepnęła, spoglądając w górę przez co ich oczy się spotkały. Poczuła jak jej ciało przeszywa dreszcz, była jak zahipnotyzowana. Ciepło z jakim na nią patrzył sprawiło, że w jej brzuchu zaczęły szaleć motyle. – Bill… - zaczęła, jednak nie dane jej było dokończyć zdania, gdyż niemal od razu poczuła na swoich wargach usta chłopaka. Westchnęła cicho, odwzajemniając ten niespodziewany pocałunek. Czas dla niej stanął w miejscu, a całe zmartwienia odleciały daleko. Liczyli się tylko oni, tylko ten moment. Gdy tylko poczuła, że chłopak się od niej odsuwa, miała ochotę jęknąć z niezadowolenia, jednak powstrzymała się.

-Następnym razem patrz przed siebie, dobrze? – uśmiechnął się do niej, wciąż wpatrując się w jej oczy.

-Jasne. – odwzajemniła uśmiech. Niedługo później ruszyli do samochodu, tym razem trzymając się za ręce. Tak, zdecydowanie to zdarzenie przełamało lody.

*

-Tom, powiesz mi w końcu dokąd jedziemy? – Rudowłosa siedziała obok chłopaka w samochodzie i wpatrywała się w niego uparcie swoimi czarnymi oczami, podczas gdy on sam prowadził, unikając jej palącego wzroku.

-Skarbie, mówiłem Ci już, że nie – uśmiechnął się pod nosem. – To jest niespodzianka. Dowiesz się jak będziemy na miejscu.

-Eh, nie lubię tego – westchnęła, siadając normalnie. Od prawie godziny próbowała skłonić chłopaka do wyznania jaką niespodziankę dla niej wymyślił, jednak Gitarzysta był uparty jak osioł i nie chciał ujawnić jej tej wielkiej tajemnicy jakim było miejsce ich tygodniowego pobytu.

-Nie lubisz niespodzianek? – Tym razem zerknął na nią ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.

-Niespodzianki lubię. Nie lubię niepewności – odparła z lekkim uśmiechem. – Ale ok, poczekam aż dojedziemy do tego tajemniczego miejsca.

-Nareszcie! – uśmiechnął się z zadowoleniem.

            Resztę drogi para przejechała zajmując się innym tematem niż miejsce, do którego zmierzają. Camilla postanowiła nie męczyć już Toma i cieszyć się z niespodzianki jaką jej chłopak jej przygotował. Gdy po 2 kolejnych godzinach drogi w końcu podjechali pod wielki budynek, dziewczyna zamarła. Wpatrywała się w napis i nie wierzyła własnym oczom.

-Tooooom. Czy Ty mnie wywiozłeś do SPA? – spojrzała na niego, a na jej twarzy wciąż malował się szok.

-Tak skarbie, wywiozłem Cię do SPA – zaśmiał się, wysiadając. Od razu obszedł samochód i otworzył jej drzwi, by mogła wysiąść.

-O mój Boże – szepnęła, po czym wyszła z samochodu i rzuciła mu się na szyję, całując go namiętnie w podziękowaniu. – Dziękuję, dziękuję, dziękuję – po każdym słowie całowała go w usta, czemu chłopak się nie sprzeciwiał.

-Mmmm. Jak masz mi tak dziękować, to zacznę częściej Cię zabierać w takie miejsca – zachichotał, obejmując ją w talii.

-Poczekaj do wieczora. Wtedy podziękuję Ci jak należy – puściła mu oczko z seksownym uśmiechem, przez co chłopak poczuł jak jego serce przyspiesza, a ochota na nią momentalnie wzrasta.

-Skarbie, nie mów mi takich rzeczy – zamruczał z uśmieszkiem, zjadając ją wzrokiem.

-Opanuj się na razie ogierze – cmoknęła go, po czym sięgnęła po swoją torebkę.

-Staram się – klepnął ją w tyłek, a następnie skierował się do bagażnika po ich bagaże.

-Tom! Nie wolno – pomachała mu palcem, czując jak jej policzki oblewają się czerwienią.

-Mi wolno – puścił jej oczko.

-Pf. Cwaniak – zaśmiała się, kierując się z nim do wejścia.

-Twój – zamruczał z zadowoleniem.

-Tylko i wyłącznie mój – uśmiechnęła się. Musiała przyznać, że nie spodziewała się po Tomie czegoś takiego. Owszem, wiedziała, że chłopak jest skłonny przychylić jej nieba, by była szczęśliwa, o czym nie raz ją zapewniał, jednak taki wypad do SPA na cały tydzień był czymś czego się nie spodziewała. Jej praca była niesamowicie stresująca, przez co naprawdę potrzebowała relaksu i właśnie przekonała się, że jej chłopak wie dokładnie czego jej trzeba. Po tym jak odebrali karę od pokoju, wjechali windą na swoje piętro i niedługo później wchodzili do apartamentu, który Gitarzysta dla nich wynajął.

            Jak tylko otworzyły się drzwi od ich sanktuarium, dziewczyna poczuła przyjemne podekscytowanie związane z poznaniem nowego miejsca. Od razu weszła przez mały korytarzyk i natrafiła na przytulny salon z telewizorem i kominkiem, połączony z małą kuchnią, w sam raz na zrobienie sobie czegoś pysznego do zjedzenia. Uśmiechnęła się do siebie, po czym skierowała się do sypialni. Jak tylko otworzyła drzwi, zamarła. Duża przestrzeń, równie duże łóżko i widok z okna na las otaczający budynek SPA.

-O w mordę…

-Podoba Ci się? – chłopak nagle stanął za nią i objął ją od tyłu uśmiechając się do siebie.

-Podoba to nie jest właściwe słowo – zaśmiała się, odwracając się przodem do niego. – Przeszedłeś samego siebie – pocałowała go.

-Nawet nie wiesz jak mnie to cieszy – zamruczał, odwzajemniając pocałunek.

-Może wiem… - uśmiechnęła się z zadowoleniem. – Co Ty na to byśmy przyspieszyli trochę czas i udali, że teraz jest wieczór? – zamruczała mu seksownie do ucha, wsuwając dłonie pod jego koszulkę.

-Myślę, że nie musisz się pytać, żeby znać moją odpowiedź, skarbie – uśmiechnął się cwano, po czym podniósł ją i ruszył z nią w stronę łóżka. Po chwili ułożył ją na miękkim materacu, a następnie sam się na niej położył, złączając ich usta w namiętnym pocałunku. Camilla totalnie zawładnęła jego sercem i nic na to nie mógł poradzić. Podobało mu się to, że gdy był z nią mógł być w 100% sobą. Mógł zrzucić maskę jaką przybierał w wywiadach i na koncertach i być zabawnym chłopakiem, który nie boi się okazać uczucia. Na chwilę oderwał się od jej miękkich, czerwonych warg by móc spojrzeć w jej czarne oczy. Uśmiechnął się lekko, a po chwili zaczął okalać pocałunkami jej szyję, jednocześnie pozbywając ją garderoby. Kobieta wcale nie była mu dłużna. Po dość krótkim czasie oboje leżeli już nadzy, całując się i badając dłońmi swoje spragnione ciała. Oboje działali na siebie niczym narkotyk i zdecydowanie podobał im się ten układ. Gdy po długiej grze wstępnej, w końcu Gitarzysta złączył ich ciała, Camilla jęknęła cicho wprost do jego ucha, wbijając lekko paznokcie w jego plecy. Chłopak zawsze wiedział jak dać jej to, czego akurat pragnęła, ze wzajemnością. Oboje oddali się rozkoszy jaka zalewała falami ich ciała, uwalniając z ich ust coraz to nowsze westchnięcia i jęki. Gdy po wszystkim leżeli wtuleni w siebie, uspokajając oddech, dziewczyna spojrzała na chłopaka i uśmiechnęła się lekko.

-Nawet nie masz pojęcia jaka jestem z Tobą szczęśliwa – powiedziała w końcu, patrząc w jego oczy.

-Chyba jednak mam – uśmiechnął się i pocałował ją czule.

*

            Po tym jak chłopak wszystko jej wyjaśnił, blondynka czuła się naprawdę głupio, że w niego wątpiła. Bill okazał się po prostu wspaniałym przyjacielem, który wspierał przyjaciółkę w ciężkich chwilach, co zrozumiała. Sama pewnie też zachowałaby się jak on, gdyby jej przyjaciółkę spotkało to, co biedną Sarę. Historia tej kobiety sprawiła, że Angela zaczęła patrzeć na Wokalistę w innym świetle i cieszyła się, że ich relacje uległy poprawie. Nie chciała się z nim już więcej kłócić, a tym bardziej zrywać kontakt. Gdy tego dnia pożegnała się z chłopakiem czułym pocałunkiem, czuła że w końcu jest tak jak powinno być. Z szerokim uśmiechem kładła się do łóżka, by następnego dnia wstać rano z cudownym humorem, którego jej od dawna brakowało. Tak, zdecydowanie Bill działał na nią inaczej niż którykolwiek z jej wcześniejszych partnerów.

Jej rozmyślanie przerwał nagle dźwięk przychodzącego smsa, przez co lekko się wzdrygnęła. Niemal od razu zaśmiała się sama ze swojej reakcji i podeszła do stolika nocnego, skąd wzięła komórkę. Pewna, że Bill postanowił się z nią przywitać, otworzyła wiadomość i niemal jęknęła z niezadowolenia. Nadawcą z całą pewnością nie był Wokalista, co sprawiło, że jej uśmiech zniknął. Nieznany jej numer wcale nie miał przyjacielskich stosunków, wręcz przeciwnie. Widząc zdjęcie swoje i Billa, gdy całowali się przed szpitalem, sprawił, że włosy na karku stanęły jej dęba. Wcale nie podobało jej się to, że ktoś robił im zdjęcia, a tym bardziej, że planuje wysłać je do gazety, jeśli nie zrezygnuje z Billa. Jej żołądek nieprzyjemnie się skręcił, a palce same wykręciły numer do chłopaka.

-Cześć piękna. – Radosny głos Wokalisty utwierdził ją w tym, że tylko ona miała zepsuty poranek. Przez chwilę zastanawiała się, że może jednak wycofa się i nic mu nie powie, jednak głos w jej  głowie podpowiadał jej, że powinna mu powiedzieć.
-Cześć Bill. – Starała się zapanować nad swoim głosem i brzmieć równie radośnie, jednak jak tylko się odezwała, wiedziała, że nie da rady udawać.
-Stało się coś?

,,Plus dla Ciebie. Potrafisz poznać po głosie, gdy coś mnie gryzie.’’

-Angela…

-Nie. Tak. Eh, tak sądzę. Dostałam coś, co powinieneś zobaczyć. Mógłbyś przyjechać? – westchnęła cicho, siadając na łóżku.

-Jasne. Niedługo będę. – Zanim się rozłączył, blondynka usłyszała, że zbiega na dół. Westchnęła cicho i poszła się ubrać, a następnie zeszła na dół, wciąż ściskając w dłoni komórkę. Sama nie wiedziała dlaczego, ale nagle zaczęła się bać we własnym domu. Wydawał jej się duży i straszny, jakby za chwilę ktoś miał na nią wyskoczyć. Wzdrygnęła się na tą myśl, po czym włączyła ekspres do kawy.

,,Za chwilę przyjedzie Bill i już nie będziesz sama. Spokojnie, zajmij się swoimi sprawami. Jak codziennie…’’ – pomyślała, oddychając spokojnie. Od razu w kuchni pojawiły się jej kotki, które zaczęły domagać się jedzenia. Uśmiechnęła się do siebie, po czym kucnęła i pogłaskała je.

-Już Wam coś dam, malutkie moje – zamruczała i tak jak mówiła dała im coś do jedzenia, sama robiąc sobie przy okazji kanapkę.

*

            Jak tylko usłyszał jej głos, wiedział, że stało się coś złego. Wczoraj, gdy się z nią żegnał, blondynka wydawała mu się wesoła i radosna, więc zdziwił się, gdy dzisiaj zadzwoniła do niego z rana, w dodatku brzmiąc jakby stało się coś, co zmieni i jego nastrój. Wczorajszy wieczór zdecydowanie mógł zaliczyć do jednego z tych lepszych. Pogodził się z dziewczyną, bardzo miło spędził z nią czas. Dlatego nagła zmiana w dziewczynie, nie wróżyła niczego dobrego. Z duszą na ramieniu zapukał do jej drzwi, które po chwili otworzyły się i stanęła w nich dr Nixon.

-Hej. Dobrze, że przyjechałeś tak szybko – uśmiechnęła się lekko do niego, po czym wpuściła go do środka.

-Angela, powiedz co się stało – złapał ją za rękę, widząc, że dziewczyna zamierza odejść. Odwrócił ją przodem do siebie i spojrzał w jej oczy.

-Dostałam dzisiaj rano wiadomość… - zaczęła. Widząc jednak, że chłopak czeka na dalszy ciąg tego co chce mu powiedzieć, westchnęła cicho. – Chodź, pokażę Ci. - Po chwili siedziała z nim w kuchni, dając mu swoją komórkę z wyświetlonym zdjęciem i wiadomością. Widziała jak mina chłopaka z zatroskanej zmienia się diametralnie, a jego oczy zaczęły wręcz ciskać błyskawice. Była pewna, że gdyby tak było jej komórka zmieniłaby się w pył.
-Zaraz to wyjaśnię. Nie martw się, to pewnie jakiś głupi żart – uśmiechnął się do niej pokrzepiająco, jednak ona wiedziała, że wcale się nie uspokoił.

-Bill… myślisz, że to któraś z Waszych fanek? – zapytała, spoglądając na niego niepewnie.

*****************************************

Cdn.

Odcinek krótki, za co przepraszam, jednak postaram się wynagrodzić to Wam w następnym i napisać więcej xD

Podziękujcie za niego kochanej Ka., która szantażami zmuszała mnie do publikacji ^.^

A i chciałam Wam podziękować za komentarze, które naprawdę dodają mi siłę i wenę <3 Kocham Was ! ;*