...::: Odcinek 15 :::...

Ciepłe krople wody spływały po jej ciele strużkami, dzięki czemu jej ciało mieniło się od światła słonecznego, które wpadało przez małe, łazienkowe okienko. Właśnie owa woda sprawiała, że nie chciała wychodzić spod prysznica, cudowna i orzeźwiająca, oczyszczała jej umysł i pozwalał myśleć, przetrwać kolejny długi dzień w pracy i nie tylko. Westchnęła głośno, opierając dłoń o ścianę i pozwalając by woda zmoczyła jej krótkie włosy.

-Abby! Wyłaź natychmiast do jasnej cholery!

Ten krzyk sprawił, że po plecach kobiety przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Miała ochotę skulić się pod tym prysznicem i zostać tu jak najdłużej, aż uspokoi się i będzie dobrze. Jej dzieciństwo na tym właśnie polegało. W gorszych momentach zamykała się w łazience, albo pokoju i po prostu czekała aż wszystko minie. Tym razem wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić. Była dorosła i poniekąd obiecywała sobie, że nikt nigdy nie sprawi już by znów tak się bała. Zakręciła wodę i otworzyła drzwi kabiny, zamierając na chwilę. Jej ciało pokryło się gęsią skórką, podczas, gdy umysł podpowiadał, by wracała do tego ciepła, które jeszcze przed chwilą czuła.

-Córeczko, kochanie moje. Chodź, bo się spóźnisz.

Słodki głos jej mamy sprawił, że uśmiechnęła się kpiąco. Przed chwilą była gotowa ją zabić, a teraz martwiła się o jej pracę. Przeczesała dłonią mokre włosy, po czym zajęła się wycieraniem i suszeniem ciała. Wiedziała, że musi w końcu opuścić to bezpieczne pomieszczenie i potem już nic nie uchroni jej przed jej własną, chorą matką. Gdy tylko wyszykowała się do pracy, przekręciła kluczyk w drzwiach i wyszła od razu do zimnego salonu, w którym siedziała jej mama i najzwyczajniej w świecie szyła coś na maszynie. Westchnęła cicho i ruszyła w stronę kuchni, ignorując kobietę jak tylko mogła.

-Abby, nie skradaj się tak. I tak Cię widzę – odparła rozbawionym głosem, wstając znad maszyny i kierując się w stronę córki. – Zobacz co uszyłam. W sam raz dla Ciebie – uśmiechnęła się szeroko, pokazując jej fioletową sukienkę.

-Wiesz mamo, że nie noszę takich rzeczy – zerknęła na rzecz, nalewając sobie kawy do ukochanego kubka w kolorze oliwkowym. Widziała jak mina jej mamy się diametralnie zmienia, przez co po chwili pożałowała, że to powiedziała.

-No tak! Jak masz coś mieć ode mnie to Ci się nie podoba! – Sukienka, którą dopiero co uszyła wylądowała na ziemi. – Ty nigdy nie chcesz mnie docenić. A ja się tak staram – jej głos się załamał, a z oczu zaczęły lecieć łzy.

-Mamo… - westchnęła, urywając. Nie bardzo wiedziała, co jej powiedzieć, jak pocieszyć. – Przepraszam, piękna sukienka – wydusiła w końcu, obejmując płaczącą kobietę.

-Naprawdę tak sądzisz? Oh, to cudownie! – Momentalnie kobieta się rozweseliła. Jej oczy znów błyszczały radością, a po łzach nie było nawet śladu. - Doszyję Ci do niej bolerko. A jutro kupimy do niej buty. Będziesz wyglądać cudownie

-Oczywiście – wymusiła uśmiech. – Ale teraz wychodzę do pracy. Uważaj na siebie – cmoknęła kobietę w policzek, po czym wzięła kurtkę i po chwili zniknęła za drzwiami. Gdy tylko wyszła na świeże powietrze, poczuła jak okropny ciężar spada z jej klatki, a ona znów może oddychać.

*

-Przyszłam do mojej córki! Leczy tu! Dr Abby Lockhart! A w między czasie, może ktoś się skusi na babeczkę? Albo soczek, świeżo wyciśnięty! – Kobieta wesoło trajkotała przy recepcji, czekając aż ktoś zawoła jej córkę. Luka obserwował ją odkąd tylko weszła do ich szpitala. Od razu zauważył, że jego dziewczyna jest bardzo podobna do swojej mamy, co wywołało uśmiech na jego twarzy. Bez zastanowienia podszedł do niej z zamiarem przywitania się.

-Dzień dobry, pani Lockhart – uśmiechnął się do niej ciepło.

-Maggie Wyczenski – poprawiła go z uśmiechem. – A Pan to?

-Luka Kovac. Znam pani córkę, Abby. Asystuje przy operacji, ale może pani na nią zaczekać. O ile ma Pani czas.

-Oh! Mam dużo czasu, bardzo dużo. Rozumiem, że moja córka jest zajęta. Poczekam – ruszyła do świetlicy, w której przesiadywali lekarze. – Pracuje Pan z moją córką? – Spojrzała na lekarza, zatrzymując się z ręką na klamce.

-Tak. Jest świetną lekarką.

-Świetną, świetną! Ale przez to nie ma dla mnie czasu! – Jej radość momentalnie zmieniła się w złość, która wręcz z niej emanowała. Gdy tylko to powiedziała, zniknęła w pomieszczeniu, zostawiając zdezorientowanego Lukę samego. Po chwili otrząsnął się z szoku jaki wywołała w nim owa kobieta i jej zmiany nastroju, po czym ruszył po swoją dziewczynę. Cały czas miał mieszane uczucia w związku z tym co się chwilę temu stało. Czy mama Abby ma coś wspólnego ze złym samopoczuciem dziewczyny? To pytanie nie dawało mu spokoju, więc, gdy tylko znalazł się przed salą operacyjną, postanowił, że wyjaśni tą sprawę raz na zawsze.

-Dr Lockhart. Jest pani potrzebna na Ostrym Dyżurze – oznajmił, zasłaniając sobie usta specjalną maską.

-Teraz nie mogę. – Nawet na niego nie spojrzała. Oddała się operacji i pacjentowi, pozbywając się tym samym wszystkich emocji, jakie odczuła rano.

-To ważne. – Był cierpliwy, bardzo. Teraz jednak chciał wiedzieć, co się dzieje. Musiał się dowiedzieć wszystkiego. Kobieta zerknęła na niego, po czym westchnęła ciężko, przekazując ssak innemu lekarzowi. Po chwili wyszli razem z sali, a gdy znaleźli się na korytarzu, spojrzała na niego.

-O co chodzi?

-Przyszła Twoja mama. Ale… nie wiem. Coś jest nie tak. Najpierw trajkotała i była cała w skowronkach, a zaraz potem była wręcz wściekła. Jak ktoś może mieć aż takie wahania? – Wiedział, że nie powinien. Nie teraz, nie tak. Ale cały wręcz dygotał na ciele, a ta cała niewiedza przytłaczała go jeszcze bardziej.

-Moja mama? Tutaj? Cholera! – Od razu ruszyła w stronę izby przyjęć, czując jak robi jej się gorąco, a zaraz potem zimno.

,,Nie! Tylko nie tutaj! Po co ona tu przyszła?!’’

-Abby! Powiedz o co chodzi! – Luka niewiele myśląc, ruszył za nią starając się dorównać jej kroku.

-Moja matka jest chora, ok?! Ma chorobę afektywną dwubiegunową! – Wyrzuciła z siebie, nie bardzo wiedząc jak ukryć ten fakt przed chłopakiem. Widział jej mamę, rozmawiał z nią… nawet doświadczył jej humorków. Nic nie mogła już ukryć, nie przed nim.

-Co? – Momentalnie stanął w szoku. Nie pomyślał o tym, mimo, że znał tą chorobę. Uczył się o niej na studiach, czytał o niej.

-Przestała brać leki. Mieszka u mnie, karzę jej brać te pieprzone tabletki, ale ona ich nie bierze – westchnęła, zwalniając. Czuła się o wiele lepiej, gdy wyrzuciła to z siebie. – Ta choroba powoduje, że ma wahania nastrojów. Raz płacze, po chwili się śmieje… a jeszcze kiedy indziej jest wściekła.

-Mogłaś mi powiedzieć. – Mężczyzna złapał jej rękę i odwrócił w swoją stronę, jednocześnie zmuszając ją do zatrzymania się. – To dlatego byłaś taka smutna? Przez nią? – Spojrzał głęboko w jej oczy, robił to milion razy, ale zawsze uczucie było takie samo.

-Tak – westchnęła. – Ona sprawia, że każdy dzień jest cięższy niż mógłby być.

-Coś na to poradzimy. Razem… - pocałował ją czule, zupełnie nie zważając na to, że stoją po środku szpitalnego korytarza.

*

-Na serio jej mama jest chora? – Angela wciąż nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała od swojego przyjaciela. Widziała, że coś go gryzie, jak tylko do niej podszedł. Teraz, po usłyszeniu, co takiego przeszkadzało mu spokojnie chodzić po szpitalu, mogła śmiało powiedzieć, że była w szoku. – Luka, musisz jej pomóc… Widać, że ją to już przerasta.

-Wiem. Ale jej mama nie zgodzi się na leczenie. A Abby chyba nie chce poddać ją leczeniu wbrew jej woli – westchnął, pocierając palcami zmęczone oczy.

-Spałeś coś w ogóle? – Słychać było zmartwienie w jej głosie. Nie chciała by się wykończył, martwiąc się o swoją dziewczynę. Oczywiście nie twierdziła, że Abby nie zasłużyła na to by się o nią martwić, ale wiedziała, że Luka bardziej przyda się jej wyspany i wypoczęty niż taki jaki był teraz.

-Nie bardzo. Nie mogę – wstał z ławki na której siedzieli. – Zasnę jak będę miał pewność, że ona zrobi coś z mamą. Coś dzięki czemu będzie czuła się lepiej i przestanie się martwić. Wtedy dopiero zasnę – powiedział, po czym wyrzucił pusty kubek po kawie i po chwili zniknął za szpitalnymi drzwiami.

,,Jeden problem goni drugi problem. Co się dzieje w tym szpitalu?!’’

*

Siedząc na kanapie, czuł, że powinien coś zrobić w związku z Angelą. Dziewczyna naprawdę była niesamowita i chciał by ich znajomość przerodziła się w coś więcej. Nie raz mówiła mu, że nie może przywiązać się do pacjenta, lecz teraz już nie był jej pacjentem i w końcu mógł pomyśleć o prawdziwej randce. Spotkaniu, które zapamięta na długo, takie, które wyjdzie poza szpitalną kawiarenkę i pozwoli im na bliższe poznanie się. Tak bardzo chciał by w końcu ich spotkanie było takie, jakie sobie wymarzą. Bez piżamy, bez wózka, bez zapachu szpitala. Jednak siedząc tak i myśląc, nie mógł wymyślić nic, co mogłoby być oryginalne. W głowie miał restaurację, kino, spacer… nie wiedział tylko, czy ona to lubi. Musiał koniecznie to sprawdzić, najlepiej jeszcze dzisiaj. Z duszą na ramieniu wykręcił jej numer i czekał aż odbierze.

-Tak? – Długo nie musiał czekać, by usłyszeć jej delikatny głos, przez który poczuł przyjemny dreszcz na plecach.

-Dzień dobry piękna pani doktor – zamruczał, opamiętując się szybko. Mimo to, w środku czuł jak nerwy zjadają go żywcem. Jego żołądek ścisnął się nieprzyjemnie, gdy zbliżał się do momentu, w którym będzie musiał ujawnić powód dzwonienia.

-Oh, witaj Bill. – Niemal mógł usłyszeć jak się uśmiechnęła. Widział to w swojej wyobraźni i słyszał w jej głosie. A może mu się to tylko wydawało. Chciał mieć tą świadomość, że gdy ona go słyszy to aż cała skacze z radości, a jej serce wariuje powodując u niej okropne palpitacje jakby chciało zaraz wyskoczyć z jej piersi. On sam właśnie tak miał. Wystarczyło jedno jej słowo, by ugięły się pod nim kolana, a serce zaczęło wariować.

,,Kaulitz! Uspokój się wreszcie!’’ – Skarcił się w myślach, po czym wziął wdech, żeby się uspokoić.

-Niech zgadnę, dzwonisz, bo chciałeś porozmawiać – zagadała, podczas, gdy on walczył sam ze sobą i swoimi uczuciami jakie w nim wzbudzała.

-Oczywiście. Jak zawsze – uśmiechnął się do siebie. – Z tym, że dzisiaj jest coś jeszcze. – Mówiąc to poczuł, że nie ma już odwrotu.

,,No… Teraz się nie cofniesz. Zapytasz ją! Raz kozie śmierć! Ryzykuj!’’

-Tak? – Słyszał w jej głosie zdziwienie. Wcale jej się nie dziwił, dzwonił do niej nagle i wyjeżdża z takim tekstem.

-Tak. Chciałem… Em… Chciałem się zapytać, czy umówiłabyś się ze mną, na prawdziwą randkę? – Ledwo wydukał, czując że serce bije mu jak szalone. Nie wiedział, czemu aż tak się boi. Może dlatego, że zależało mu na tej znajomości. Chciał by dziewczyna spotkała się z nim i poznała go tak jak on chciał poznać ją. Bez mieszania w to ich pracy, czy też osób trzecich jak było bardzo często. Teraz chciał by byli tylko oni… sam na sam.

************************************************************

Cdn.

Minęło parę dni od poprzedniej publikacji. Dzisiejszy odcinek miał na celu wyjaśnienie tajemniczego zachowania Abby oraz tego, co to za choroba, na którą choruje jej mama.

Kolejną rzeczą są przemyślenia Billa… oczywiście nie mogło tego zabraknąć. ;)