...::: Odcinek 13 :::...

            Właśnie teraz, w tym momencie siedziała wtulona w chłopaka, wdychając jego cudowny zapach i delektując się jego bliskością. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu mogła poczuć go tak blisko, a jednocześnie bez uczucia, że robi coś niezgodnego z regulaminem szpitala. W końcu była z nim sama i to w swoim własnym domu, bez przygnębiającej bieli szpitalnych ścian. Sama się sobie dziwiła, nie spodziewała się po sobie takiej reakcji na widok Billa. A jednak… co tęsknota robi z ludźmi. Zaraz po tym, gdy rzuciła się w jego ramiona, by powitać go po tylu dniach bez wzajemnego widzenia się, od razu zniknęli w budynku, chowając się od zimna panującego na dworze. Kwiaty, które jej podarował od razu znalazły się w pięknym wazonie i znalazły swoje miejsce na środku stołu, ozdabiając salon swoim żywym kolorem. Po długim pocałunku, którym podziękowała mu za bukiet, w końcu zasiedli przy kubku kakao i kominku, delektując się swoim towarzystwem.

-Stęskniłem się za Tobą – zamruczał do ucha dziewczyny, wciąż obejmując ją ramieniem i dociskając do swojego ciała. Pozwoliła mu na taki intymny ruch, co bardzo mu odpowiadało.

-Wieeeeem. – Jej twarz rozjaśnił uśmiech kiedy spojrzała w jego oczy. – Powtarzasz to już chyba z 50 raz – zachichotała.

-To źle? – Zaśmiał się i pocałował ją czule, łącząc swoje wargi z jej malinowymi ustami. Uwielbiał ją całować, przebywać z nią i tulić ją do siebie. Już teraz wiedział, że będzie to jedna z jego ulubionych rzeczy. Można by rzec, że Bill Kaulitz wpadł po uszy.

-Skąd. Lubię gdy to mówisz. – Mówiąc to patrzyła głęboko w jego mleczno-czekoladowe oczy, delektując się nimi dopóki mogła.

-Cieszę się. Bardzo – uśmiechnął się tonąc w błękicie jej oczu. Zawsze gdy ją widział, toną w jej oczach. Uwielbiał je tak samo jak uwielbiał jej malinowe, pełne wargi. Cieszył się, że sytuacja między nim, a dr Nixon tak się rozwinęła, jednocześnie miał nadzieję, że pozostanie tak jeszcze bardzo długo. – Teraz nie dopuszczę do tego byśmy się tak długo nie widzieli – dodał z uśmiechem.

-Nie? Myślisz, że znajdziesz czas po powrocie do pracy? – W jej głosie dało się słyszeć lekki lęk jak i niepewność spowodowaną wspomnieniem pracy. Sama zastanawiała się, kiedy w końcu wróci do szpitala. Kobieta, której wyniki pomyliła pozwała szpital zaraz po tym jak dziewczyna została zawieszona. Wiedziała, że dopóki trwa sprawa, ona nie będzie mogła wrócić. A trwa to już dwa tygodnie.

-Angela. – Rozbawiony głos chłopaka wyrwał ją z rozmyślań, a jej mina momentalnie zmieniła się ze zmartwionej na radosną. – Słuchałaś mnie? – Jego brwi zmarszczyły się groźnie i gdyby nie jego uśmiech, pomyślałaby, że jest zły.

-Nie, przepraszam. Zamyśliłam się – uśmiechnęła się przepraszająco.

-O czym myślałaś? Bo widocznie nie o mnie – zaśmiał się, gładząc jej ramię dłonią.

-O pracy – westchnęła. – Już dwa tygodnie czekam na wiadomość od szefa, a tu cisza.

-Kochanie, na pewno zadzwonią niedługo. Musisz być dobrej myśli i nie zamartwiać się na zapas. To była zwykła pomyłka, odkryta bardzo szybko. Nie powinno być problemu – pocałował ją w skroń. Nie chciał by kobieta się zamęczała myślami, przez które cierpiała.

-Myślisz? – Chciała uwierzyć w jego słowa, naprawdę chciała. Ale strach i lęk jej na to nie pozwalał, ciągle w jej głowie kotłowały się myśli o tym, że na dobre ją zwolnią, albo co gorsza, trafi do więzienia.

-Ja to wiem – zamruczał z ustami wciąż przy jej skroni.

            Słowa chłopaka naprawdę podniosły ją na duchu. Od teraz starała się nie myśleć o tym, co przyniesie jutro, a chciała cieszyć się chwilą, chwilą którą spędzała właśnie z nim. Wiedziała, że gdy nadejdzie czas, dostanie wieści z pracy i będzie wiedziała, co dalej. Pocałowała go czule, okazując mu tym samym wdzięczność, a następnie ułożyła głowę na jego ramieniu, zmieniając temat na coś milszego niż praca.

-A co u Toma? – Rysowała paznokciami wzorek na jego udzie, pochłonięta tym jakby było to coś bardzo fascynującego.

-Tom jak Tom. Cieszy się ze zdjęcia gipsu i z wolności. Ale trochę się zmienił. Ciągle nawija o Camilli i o tym jaka jest dla niego ważna.

-Hm. To mi nie wygląda na ‘trochę’ – zachichotała. – Serio jest dla niego ważna?

-Na to wygląda. Nigdy go takiego nie widziałem. Jak i nie widziałem go z tą samą dziewczyną dwa razy, więc… - wzruszył ramionami.

-Uuu… A z nią nie dość, że dwa razy to jeszcze robi do niej mega maślane oczy – uśmiechnęła się pod nosem.

-Dokładnie. Cieszę się, że postanowili dać szansę tej znajomości. Lubiłem Camillę i naprawdę żałowałem, że Tom się z nią przespał i zerwali kontakt. Przy niej był jakiś inny i chciałem by dalej tak było. Jednak on wolał wybrać to co zawsze: ,,miłość na jedną noc’’. – Westchnięcie uniosło klatkę chłopaka, podczas gdy blondynka wysłuchiwała jego głosu i tego co mówił.

-Teraz ma okazję to odbudować. I oby nie skończyło się na jednej nocy – uśmiechnęła się lekko. Sama widziała jak Camilla pięknieje z każdym dniem, który spędzała przy chłopaku. Była weselsza i gdyby nie praca, Angela była pewna, że dziewczyna zaczęłaby śpiewać i tańczyć niczym Rusałka na łące. Na tę myśl zaśmiała się do siebie, co wzbudziło zainteresowanie chłopaka.

-Hm, powiedziałem coś śmiesznego?

-Nie, skąd. Mam zbyt... bujną wyobraźnię – zachichotała. – Cieszę się, że przyjechałeś – pocałowała go, wciąż lekko rozbawiona.

-Mm.. podoba mi się – zamruczał z zadowoleniem, odwzajemniając pocałunek. W środku cały szalał z radości. Przez pewien czas zastanawiał się, czy aby nie za szybko lecą z tym wszystkim, jednak miał nadzieję, że jej to nie przeszkadza. Nic nie mógł poradzić na to, że go tak do niej ciągnęło. Była dla niego idealna i poniekąd cieszył się z tego wypadku. Bo gdy po ranach blizny znikały, jego serce zaczęło rosnąć i cieszyć się z każdego widzenia tej pięknej dziewczyny. Miała w sobie coś, co przyciągnęło go, jakby jakaś niewidzialna siła pchała ich ku sobie, wprost w swoje ramiona.

*

Głośne pukanie do drzwi obudziło Abby z jej i tak słabego snu. Westchnęła cicho, po czym wstała powoli, zerkając uprzednio na zegarek stojący na stoliku nocnym, a który wskazywał 6 rano. Jęknęła niezadowolona, po czym ubrała na siebie sweter i poszła otworzyć.

-Dzień dobry. Pan Kovac zamawiał śniadanie. – Uśmiechnięty boy hotelowy wyglądał na góra 20 lat. Już współczuła mu, że od rana musiał pracować, odwzajemniła więc uprzejmy uśmiech, a następnie wzięła stolik ze śniadaniem. Gdy tylko drzwi się zamknęły, z łazienki wyszedł Luka, wciąż w ręczniku i z mokrą głową.

-Wybacz, nie chciałem żeby Cię obudził – uśmiechnął się do niej.

-Nie szkodzi. I tak miałam już wstawać. Poza tym, chyba wrócę już do siebie. Niedługo zaczynam obchód – odwzajemniła uśmiech, po czym ucałowała go na dzień dobry i po szybkim ogarnięciu się, zniknęła zostawiając go samego ze śniadaniem. W tym momencie w ogóle ją to nie interesowało. Wiedziała, że chcę jak najszybciej być w domu, nawet jeśli równało się to z widzeniem jej psychicznej matki. Tak, Abby nie lubiła spędzać czasu z mamą, która miała niespotykaną chorobę. Miała różne nastroje. W jednej chwili była radosna i świergotała niczym wróbelek, by po chwili dusić swoją córkę w przypływie szału. Abby nie była osobą, która potrafiła ją znieść. Sama miała wystarczająco problemów, więc niespodziewana wizyta matki wcale jej nie polepszała humoru. A jednak pozwoliła jej u siebie zostać, pozwoliła na to by zadręczała ją, uwierzyła, że kobieta się zmieni i wróci do brania lekarstw. Zawsze w to wierzyła, co roku ta sama śpiewka. Mimo to, dbała o swoją mamę, kochała ją mimo zniszczonego dzieciństwa.

*

            Miło było móc znów oddychać świeżym powietrzem, wyjść z czterech białych ścian i zobaczyć niebo. Tego mu było trzeba, oderwania się od chorób, złamań i innych rzeczy, które kojarzyły mu się ze szpitalem. Nie chciał znów tam wrócić jako pacjent i od dzisiaj miał zamiar o siebie zadbać. A pomoże mu w tym pewna rudowłosa piękność, którą właśnie widział w drzwiach budynku. Od 5 minut czekał właśnie na nią, prze budynkiem szpitala, oparty o drzewo rosnące naprzeciwko. Czekał na nią i każda minuta sprawiała, że stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Chciał ją widzieć, znów poczuć jej usta, jej zapach.

,,A niech mnie Kaulitz. Ty się najzwyczajniej w świecie zakochałeś!’’ – Wraz z pojawieniem się tych myśli, zobaczył JĄ. Jego piękną towarzyszkę, która jak zwykle emanowała subtelnym kobiecym pięknem. Podszedł do niej i wręczył jej jedną, krwistoczerwoną różę, uśmiechając się przy tym uroczo.

-Nawet nie wiesz jak cudownie Cię widzieć poza murami tego szpitala – zamruczał, wciąż się uśmiechając.

-Nawet nie wiesz jak cudownie to słyszeć – uśmiechnęła się dziewczyna, całując go czule w usta. Tego właśnie chciała, spotkać go po pracy i spędzić z nim resztę dnia.

*****************************************************************

Cdn.

Moja szczęśliwa liczba. :) mam nadzieję, że i dla Was była znośna ;p


Jest już parę minut po północy, a więc STO LAT dla naszych kochanych BLIŹNIAKÓW !!! <3 już 24 lata... Ale ten czas leci ;D