...::: Odcinek 8 :::...

,, Putting my defenses up
Cause I don't wanna fall in love
If I ever did that, I think I'd have a heart attack ’’

Po przestronnej i jasnej sypialni potoczyła się melodia znanej piosenki, która od razu rozbudziła właścicielkę telefonu. Dziewczyna sięgnęła po komórkę i nie patrząc, kto zakłóca jej spokój, nacisnęła zieloną słuchawkę i przyłożyła aparat do ucha.

-Tak? – Jej głos mimo wysiłków zdradzał, iż została ona wybudzona ze snu, którego w ostatnich dniach nie mogła zaznać.

-Ty jeszcze śpisz?! Kobieto! Wstawaj! Raz, raz! – Rozświergotany głos jej siostry momentalnie sprawił, że żałowała odebrania tego telefonu.

-Blanka, trzy dni pod rząd nie spałam, daj mi teraz pospać. Mam na popołudnie, a ty mi tu dzwonisz z samego rana – warknęła zła, czując jak się w niej zaczyna gotować. Kto jak kto, ale jej siostra powinna wiedzieć, że ANGELI SIĘ NIE BUDZI! chodźby się paliło, waliło, czy nie wiadomo co jeszcze.

-Wiem aniołku... – zawsze ją tak nazywała, gdy chciała jej się przypodobać i ukoić jej nerwy, albo, gdy po prostu czegoś chciała – ...ale coś ważnego mi wypadło. Mogłabyś wziąć Edi do  siebie? Wiem, że masz pracę, ale ja mam cały dzień dzisiaj poza LA. A nie mam co z nią zrobić.

-Co? Bi – jęknęła zła. Jeszcze tego jej brakowało, żeby musiała zajmować się swoją dwuletnią siostrzenicą. – Mam pracę, jestem zmęczona, mam dość, a Ty mi chcesz podrzucić dziecko?!

-Wiem, wiem. Ale nikt mi nie może pomóc!

-Mama?

-Wyleciała ze Scottem na Majorkę – mruknęła.

-Kasper? – Chłopak siostry zawsze był ratunkiem jeśli chodziło o zajęcie się małą Edeline, jednak wiedziała, że w środku tygodnia pewnie ten cudowny i rozchwytywany model będzie zajęty sesjami i pokazami dla różnych projektantów. Angela mimo to miała nadzieję, że może jednak ten boski facet jakimś cudem ma akurat dzisiaj dzień wolny.

-W pracy.

-Damn. – Usiadła na łóżku, wiedząc, że w tym momencie już sobie nie pośpi.

-Też Cię kocham. Niedługo będziemy! – Usłyszała w słuchawce głośny CMOK!, po czym połączenie zostało przerwane. Blondynka westchnęła głośno, a następnie wstała z łóżka i skierowała się do sporej wielkości łazienki. Już myjąc zęby zadzwoniła do szpitalnego żłóbka by załatwić miejsce dla dziewczynki, po czym szybko zajęła się ogarnianiem domu, by przystosować go do ruchliwej dwulatki.

*

-Cholera jasna, Tom! Czyś Ty całkiem zwariował?! – Bill spojrzał na brata jak na debila. Szanowny Tom Kaulitz postanowił iść o własnych siłach, co skończyło się dość poważnym złamaniem kostki. Jednak niemal od razu dostał najlepszą opiekę w postaci pięknej szatynki o słowiańskiej urodzie. Magdalena Hansen, sławny ortopeda, niemal od razu zjawiła się u niego w sali, gdzie zajęła się badaniem, podobnie jak badany mężczyzna, ignorując krzyki wściekłego Wokalisty.

-Cicho Bill! – W końcu Gitarzysta nie wytrzymał i przeniósł wzrok z pani doktor na Billa, a  jego wzrok niemal od razu przekazał bratu coś, co tylko blondyn mógł rozszyfrować. Chłopak momentalnie spojrzał na niego z niedowierzaniem, po czym wyszedł kręcąc głową.

-Posłuszny brat – zachichotała szatynka, zerkając na chłopaka. Mimo, że była w szczęśliwym związku to fascynowała ją osoba tego sławnego gitarzysty. Sama nie raz chciała porozmawiać z nim, zaczepić pod byle pretekstem, jednak chłopak nagle sam znalazł zbawienne dla niej rozwiązanie, przez co był zmuszony na jej towarzystwo przez dość długi czas zakładania gipsu.

-Lata wychowywania jednak nie poszły na marne – zaśmiał się, puszczając jej oczko na co dr Hansen również się zaśmiała. Nic nie mógł na to poradzić, że ta kobieta spodobała mu się odkąd przekroczyła próg jego sali. Wiedział, że nie powinien ze względu na Camillę, jednak mimo złamanej nogi nie mógł się powstrzymać od małego flirtu. Co do owej nogi, czuł, że powinien się zgodzić na ten wózek, jednak chyba jego męskie ego nie zniosłoby tego poniżenia przy rudowłosej piękności, o którą ostatnio zabiegał. Wystarczyła jedna chwila, złe postawienie nogi i osłabione mięśnie nie dały rady, przez co jego noga wylądowała w gipsie, co oczywiście niemiłosiernie wkurzyło jego brata.

-Będę musiała zawiadomić dr Nixon o tym co się stało i jak poważne jest złamanie. W końcu to ona się Panem zajmuje.

-Nie narzekałbym gdyby Pani się mną zajmowała – zamruczał, uśmiechając się czarująco.

-Z pewnością – odwzajemniła uśmiech, czując przyjemne ciepło w podbrzuszu. – Jednak mimo to wolałabym, żeby nic więcej sobie Pan nie złamał.

-Jasne – zaśmiał się, po czym przeniósł wzrok na Camillę, która stała w drzwiach.

-Jak noga? – podeszła do niego.

-Dobrze, już nie boli. Dzięki dr Hansen – uśmiechnął się do niej słodko.

-Cieszę się. Przyszłam się pożegnać. Wracam do domu, a później mam nockę, więc będziesz spał jak wrócę do szpitala.

-Poczekam – puścił jej oczko.

-Tak, tak – zaśmiała się, po czym wyszła, uprzednio żegnając się z Magdą.

-Dziewczyna?

-Nie. Dawna znajoma.

-Rozumiem – uśmiechnęła się, jednak nie miała zamiaru dalej brnąć we flirtowanie, nawet jeśli było ono niewinne. Gdy skończyła z gipsem, wyszła mijając w drzwiach złego Billa.

-Naprawdę Ciebie pogrzało – mruknął zły, wpatrując się w brata.

-Oh, nie truj – westchnął, wywracając oczami.

-Wiesz, że będę. Poza tym, nie chce żebyś znów sobie schrzanił tą znajomość. To jest chyba jedyna dziewczyna, która jest normalna i ma mózg zamiast silikonów i botoksu.

-To może sam się z nią zaprzyjaźnij? – Tom Kaulitz nie miał w zwyczaju dzielenia się kobietą z bratem, tym razem miał dość ględzenia jaki to musi być delikatny, czuły, miły, romantyczny. Jeszcze nie zwariował i z pewnością nie chciał zamienić się w swojego bliźniaka.

-Mam na oku kogoś innego. Dobrze o tym wiesz – twarz Billa rozjaśnił szeroki i lekko rozmarzony uśmiech, jak zawsze gdy wspominał dr Nixon.

-Szkoda tylko, że ona ma Cię gdzieś – uśmiechnął się pod nosem.

-Nieprawda! – Blondyn oburzył się, słysząc słowa brata. – Poszła ze mną na kawę, to już coś.

-Cóż… pracuje tu, Ty jesteś jej pacjentem, więc nic dziwnego, że poszła z Tobą na kawę. W dodatku do szpitalnej kawiarenki – zaśmiał się. Bill momentalnie zgromił Gitarzystę wzrokiem. Wiedział, że chłopak miał trochę racji w tym co powiedział, jednak wolał myśleć, że pani doktor jest w jakimś stopniu nim zainteresowana.

*

Wysoka szatynka, którą jest Magdalena Hansen, właśnie szła w stronę jednego z jej ulubionych pokoi w tym szpitalu. Idąc tam, nie zwracała uwagi na oślepiającą biel ścian, liczyło się tylko to, gdzie zmierzała i kogo zaraz zobaczy. Gdy otwierała drzwi, czuła jak jej usta same wykrzywiają się w uśmiechu, a serce przyspieszyło pracę.

-No, no. Dwa razy w tym samym dniu? Czymże zasłużyłem na taką troskę? Ah, to pewnie mój boski wygląd tak panią do mnie przyciąga! – Tom siedział na łóżku, wpatrując się teraz w kobietę wzrokiem, który palił. Nic nie mógł poradzić na to, że jego natura wygrywała z głosem mówiącym: ,,Opanuj się!’’

-Cóż za skromność – zaśmiała się.

-Oczywiście. Ja jestem bardzo skromny – puścił jej oczko.

-Zapamiętam – podeszła do niego. – Jak noga?

-Już nie boli. – Cały czas się w nią wpatrywał, nie ukrywając, że mu się podobała. Była wysoka, miała kształtny tyłek i zadziorny uśmieszek, a jej oczy zawsze błyszczały iskierkami cwaniactwa. To lubił w dziewczynach, wiedział, że z takimi może być ciekawa zabawa.

-Cieszę się – mimowolnie odgarnęła kasztanowe włosy za ucho. Mały gest, który zawsze robiła w towarzystwie mężczyzn stał się jej znakiem szczególnym. Już zmierzała do wyjścia, gdy jeszcze uśmiechnęła się do niego najpiękniej jak umiała i wyszła, zostawiając chłopaka samego z własnymi myślami i dziwnym uczuciem, którego nigdy nie doświadczył. Wyrzuty sumienia. Gdy tym razem szła tym samym korytarzem, czuła się z siebie dumna. Oh, jak chciała go wtedy pocałować, rzucić się na niego i wpić w jego pełne wargi, zapominając tym samym o całym Bożym świecie. Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić. Miała kogoś, a poza tym wiedziała, że Gitarzystą zainteresowana jest inna osoba. Ktoś kogo naprawdę polubiła i nie chciałaby zepsuć tego co jest między nimi, nawet jeśli to był tylko niewinny flirt.

-Cześć Magda! – nagle wyskoczyła przed nią Angela, niosąca małe dziecko na rękach.

-Cześć Endż. Oooo i mała Edi też jest. – Dwuletnia dziewczynka od razu spojrzała na kobietę i uśmiechnęła się do niej szeroko.

-Tak! – Momentalnie odpowiedziała jej i wystawiła rączki do przytulenia.

-Oh maleństwo. Jak ja Cię dawno nie widziałam – szatynka wzięła małą na ręce.

-Blanka mi ją podrzuciła dzisiaj. Wiesz ,,ważne sprawy’’ – pokazała cudzysłów palcami, wywracając przy tym oczami. – Szczegół, że mam dzisiaj pracę. Dobrze, że mały Bentona zachorował to mogłam ją wcisnąć na jego miejsce.

-Szczęście w nieszczęściu – uśmiechnęła się, stawiając małą na ziemi.

-Dokładnie. Chodź Edeline, pójdziemy do innych dzieci. – Brązowowłosa dziewczynka od razu podeszła do cioci i złapała ją za rękę, od razu ciągnąc ją w stronę wind. Mała uwielbiała przejażdżki windami, a fakt, że żłóbek mieścił się na najwyższym piętrze był dla niej jak dar od losu. Traf chciał, że mijając automaty z różnymi smakołykami mała dojrzała swoje ulubione żelki za szybką. Niczego nieświadoma od razu podbiegła do automatu i z błagalną minką spojrzała na ciocię.

-Cieeeeeeeem – jęknęła, marząc paluszkiem po szybie.

-Dobrze skarbie, już dostaniesz – zaśmiała się, podchodząc do automatów. – Cześć – uśmiechnęła się do zszokowanego Billa, który wpatrywał się w małą dziewczynkę.

-Em. Hej. Twoja? – Jego długi, chudy palec wskazał na szatyneczkę, a jego oczy wpatrzone były w jej twarz jakby chciał odkryć czy kłamie z odpowiedzią.

-Nie, mojej siostry – odpowiedziała z uśmiechem, wrzucając parę monet do automatu. – Ja nie miałabym czasu dla dziecka – zaśmiała się, biorąc paczuszkę i podając jej jednego żelka. Mała z piskiem radości wzięła ulubioną słodycz i zaczęła ją jeść zadowolona z prezentu od cioci.

-Słodka – uśmiechnął się.

-Taaaak. Ulubienica całej rodziny – zachichotała, podając dziewczynce drugą belkowatą dżdżownicę.

-Nie dziwi mnie to – zaśmiał się. – Masz dzisiaj wolne?

-Niestety nie. Przyprowadziłam ją do żłóbka. Pech chciał, że po drodze do wind są tu automaty z jedzeniem – roześmiała się.

-No tak, taki automat to raj dla dziecka. Prawda mała? – puścił dziewczynce oczko.

-Taaaak!

-No właśnie – zachichotał, przenosząc wzrok z powrotem na Angelę. – Może dzisiaj też pójdziemy razem na kawę? – Przybrał na twarzy uroczy uśmiech.

-Możemy – przytaknęła.

-To mam pomysł, pójdziemy razem odprowadzić małą, a później zajdziemy na kawę, hm?

-Jestem za.

-Cudownie – ucieszył się, a jego oczy przeszył błysk radości. Jednak wciąż w głowie miał słowa brata: ,, pracuje tu, Ty jesteś jej pacjentem, więc nic dziwnego, że poszła z Tobą na kawę.’’

Szybko wyrzucił te słowa z głowy, mając nadzieję, że Tom się myli, a dziewczyna naprawdę się nim zainteresowała.

**********************************************************************************

Cdn.

Ka. – nie mogłam się powstrzymać i musiałam RUSZYĆ BOGA ahahhaha xD

Monia – cieszę się, że rzucasz wszystko i czytasz ;) mam nadzieję, że tak pozostanie ;p

Methrylis – szczerze to chyba taki nawyk z tymi brwiami xD ja nawet sama nie zauważyłam, że co chwilę to piszę ;D

Kate – mam nadzieję, że nie wyleciałaś przeze mnie z pracy! ;p Tomasz Kaulitz to było takie podkreślenie takiego… karcenia go! O! ;D A co do Magdy, nie dziwię się ;p