...::: Odcinek 9 :::...

-Cieszę się, że zgodziłaś się na kolejną kawę. - Bill uśmiechnął się uroczo do swojej towarzyszki, która siedziała przed nim. Musiał przyznać, że od pierwszego razy, gdy ją ujrzał poczuł coś wyjątkowego w sercu. Wiele osób nie wierzyło, że coś takiego może się zdarzyć, ale on do nich nie należał. Wręcz miał nadzieję, że i jego spotka kiedyś tzw. ,,miłość od pierwszego ujrzenia.’’ Patrząc na tą kobietę miał nadzieję, że jego przeczucia co do niej się nie mylą.

-I tak nie miałam nic do roboty. – Blondynka wzruszyła ramionami, upijając zgrabny łyk kawy. Jej oczy nie patrzyły na niego, a raczej na filiżankę ze świeżo zrobioną kawą, czego jej bardzo brakowało od samego rana. Siedząc tyle w szpitalu, często jej się zdarza zapomnieć o zakupach, przez co potem dojada resztki, a kawy zasmakuje dopiero w pracy.

-A praca? – Zapytał, obserwując ją. Lubił ją obserwować, jej ruchy, gesty. Była niesamowicie kobieca w tym co robiła, a jemu to się bardzo podobało.

-Zaczynam dopiero za godzinę – uśmiechnęła się lekko, w końcu unosząc na niego swoje błękitne oczy.

-Ahh, rozumiem. Więc, dlaczego jesteś tu tak wcześnie? Nie żebym narzekał czy coś!

-Jasne - roześmiała się. W końcu wykazała jakieś konkretne zainteresowanie tym co się działo i co do niej mówił, przez co widocznie mu ulżyło. - Później nie przyjęliby małej do żłóbka.

-I wszystko jasne - zaśmiał się.

-Inaczej by mnie nie zerwali z łóżka tak szybko.

-Też lubię sobie pospać - uśmiechnął się. W głębi duszy poczuł przyjemne ciepło w sercu, wiedząc, że mimo iż łączyła ich taka głupota to jednak coś ich łączyło. A miał przeczucie, że tych rzeczy będzie więcej i więcej.

-Więc mnie rozumiesz - puściła mu oczko.

-Zdecydowanie – uśmiechnął się. W tym momencie znów usłyszał w głowie słowa swojego głupiego brata. Nienawidził go za to, że zawsze musiał palnąć coś, przez co teraz on sam będzie się zastanawiał i miał wątpliwości.

-Ale w sumie dobrze się stało – uśmiechnęła się. – Mogłam wypić tę kawę z Tobą.

-Bardzo dobrze się stało – poparł ją. – Ale jest jedna rzecz, która mnie zastanawia.

-Jaka? – Jej błękitne oczy spojrzały na niego uważnie i z zaciekawieniem, co na chwilę odebrało mu mowę. Miała takie piękne oczy, a on lubił w nie patrzeć i odpływać myślami gdzieś daleko.

-Bo widzisz… - zaczął niepewnie, wracając tym samym na ziemię. – Z każdym pacjentem wybierasz się na kawę? – Już zadając to pytanie wiedział, że palnął gafę, ale czasu już nie cofnie. Nagle zauważył jak jej twarz się rozjaśnia, a po chwili zaczęła chichotać. Boże jaki ona miała boski śmiech, mógłby jej słuchać i słuchać i nigdy by mu się to nie znudziło.

-Spokojnie. Nie martw się, nie chodzę ze wszystkimi na kawę – uśmiechnęła się, wciąż rozbawiona jego pytaniem.

-Czyli mogę czuć się zaszczycony? – Jego twarz momentalnie przyozdobiona została czarującym uśmiechem.

-Jeśli chcesz – zachichotała.

-Świetnie!

-Pani doktor! Mamy poważny problem na urazówce! – Niziutka pielęgniareczka wbiegła do kawiarenki, od razu podbiegając do stolika przy którym siedziała Angela.

-Connie, moja zmiana zaczyna się dopiero za pół godziny. Kto jest dyżurnym lekarzem?

-Nie ma, tzn wyszedł.

-Jak to?! – wstała, a jej oczy przeszył błysk złości.

-No, było spokojnie, wręcz nudno to wyszedł do baru naprzeciwko coś przekąsić.

-Co za… uuh. – Wzięła swoją kurtkę i spojrzała na Billa. – Przepraszam, ale muszę iść. Dziękuję za miło spędzony czas – pocałowała go w policzek, po czym wybiegła, zostawiając osłupiałego chłopaka samego.

,,Czyż ona nie jest cudowna?’’ – pomyślał, wciąż czując jej delikatny pocałunek na swoim policzku. Wiedział, że od dzisiaj będzie się starał by zwrócić na siebie jej uwagę.

*

-Co za debil zostawia przychodnię samą?! – Angela nie ukrywała złości jaką wywołał u niej brak jakiegokolwiek szacunku do pracy ze strony lekarza dyżurującego. Nie rozumiała jak można zostawić wszystko i sobie tak po prostu wyjść. To przecież wbrew prawu!

-Przepraszam. Nic się nie działo, myślałem, że mogę wyjść na chwilę. – Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna stał oparty o ścianę, podczas gdy dr Nixon chodziła po gabinecie dyrektora, starając się tym samym uspokoić swoje nerwy.

-Luka! Nie można czegoś takiego robić, zrozum. Może u Ciebie w Chorwacji tak można, ale tutaj nie! Nie zostawia się przychodni samej! – spiorunowała go wzrokiem.

-To przecież jeden przypadek. Pacjent żyje, uratowałaś go. – Jego akcent, który zawsze ją rozśmieszał, teraz ją irytował. Nie lubiła, gdy ktoś łamał reguły i mimo z radości jaką wywołało u niej uratowanie pacjenta, przypomniało jej się zachowanie kolegi z pracy.

-Bez Twojej pomocy.

-Masz szczęście, że akurat Angela tu była. Pomyśl co by się stało, gdyby była dalej w domu. – Niski, starszy mężczyzna oparł dłonie na swoim pokaźnym brzuchu, patrząc na mężczyznę.

-Ale tu była! Cieszmy się, że pacjent został uratowany. A ja przepraszam i obiecuję, że więcej to się nie powtórzy.

-Eh.. Dobrze. Ale masz naganę – zastrzegł.

-Tylko tyle? – Zdziwienie pani doktor było większe od niej samej.

-Tak, tylko tyle. Ostatecznie pacjent faktycznie został uratowany. Szczęście, że byłaś w pracy. – Dyrektor uśmiechnął się, po czym wstał zza biurka. – Dziękuję, możecie wrócić do pracy.

-Jasne – westchnęła, po czym wyszła, a zaraz za nią podążył dr Kovac.

-Naprawdę musieliśmy iść z tym do Richarda?

-Tak. Bo olałeś swoją pracę – mruknęła.

-Oj Angela…

-Nie ma ,,Oj Angela’’! Powinieneś poczekać na koniec swojej zmiany. Albo poprosić kogoś innego, żeby poszedł Ci coś kupić – powiedziała, spoglądając na niego.

-Wiem – westchnął. – To był pierwszy i ostatni raz. Nie złość się na mnie – uśmiechnął się słodko.

-Eh. Nie umiem się na Ciebie gniewać – uśmiechnęła się, wzdychając. – Ale następnym razem nie przerywaj mi randki – mruknęła pod nosem.

-A więc o to chodzi! – Jego śmiech poniósł się po korytarzu, a blondynka od razu zgromiła go spojrzeniem.

-Luka, jak Boga kocham zamknij się!

-Ok, ok. Już nic nie mówię – uniósł dłonie w geście poddania.

-I dobrze – walnęła go w ramię z uśmieszkiem, po czym odeszła do świetlicy.

*

Camilla chodziła po domu, sama nie wiedząc co ze sobą zrobić. Dzień dłużył jej się niemiłosiernie, a do zmiany miała jeszcze, o zgrozo, trzy godziny! Od powrotu z pracy zdążyła pójść z psem, załatwić swoje sprawy jak i wypocząć w wannie pełnej piany. I mimo wszystko zostało jej tyle czasu, którego nie miała pojęcia jak wykorzystać. W końcu postanowiła iść szybciej do pracy, jako że nie mogła znieść tej nudy. Poinformowała sąsiadkę o swoim wyjściu i niedługo później jechała metrem w stronę swojego miejsca pracy. Na dworze już robiło się szarawo, a ciemność nocy zbliżała się nieubłagalnie, jednak jej się to podobało. Lubiła jak jest ciemno, bo wtedy całe miasto było cudownie oświetlone, ukazując piękno tego miasta. Gdy wysiadała z ciepłej kabiny metra, poczuła lekki chłód, przez co zadrżała i miała ochotę wrócić z powrotem do ciepłego pomieszczenia. Walcząc z tą ochotą, opatuliła się szczelniej kurtką i szalikiem, po czym ruszyła do pracy.

-Cami! A co Ty tu robisz tak wcześnie? – John uśmiechnął się do niej nieco zdziwiony.

-Nudziło mi się w domu – zaśmiała się. – Macie tu coś ciekawego?

-Nuda. Chociaż niedawno było tu całkiem wesoło.

-O! Mów! - Poczuła jak ciekawość bierze nad nią górę, więc od razu zbliżyła się do kontuaru i wpatrywała się w niego.

-Angela i Luka o mało co się nie pozabijali!

-Oooo. Przecież się lubią?

-Owszem. Ale Angela miała randkę z Billem… – poruszał znacząco brwiami - … a Luka miał dyżur i poszedł sobie coś zjeść, olewając szpital. I podczas jego nieobecności musieli wezwać Angelę, przerywając jej tym samym randkowanie.

-O jaaa… To nieźle! I jak to się skończyło?

-Sama zobacz – wskazał głową na śmiejącą się parę przyjaciół.

-Łee. Widzę, że pogodzeni.

-Ta. Dr. Nixon nie umie się na niego gniewać.

-No tak. Nic dziwnego. Luka jest uroczy – uśmiechnęła się i poszła się przebrać. Gdy weszła do świetlicy dwie pielęgniarki akurat świergotały do siebie radosne, wymieniając się poglądami na temat sławnego Toma Kaulitza. Camilla ustała przy swojej szafce i udając, że się przebiera i nie zwraca na nie uwagi, wsłuchiwała się w ich rozmowę.

-No mówię Ci. On jest taki boski i męski. Nawet w tej piżamce emanuje testosteronem na kilometr!

-Oj tak! I te jego oczy. Jak mówił do mnie patrząc mi w oczy to myślałam, że zemdleje.

-Aż dziw, że nie ma dziewczyny. Ale dla nas to dobrze. Te flirty z nim są jedyną rozrywką w tej pracy – zachichotała jedna. Rudowłosa poczuła dziwny ucisk w żołądku słysząc te słowa. Zamknęła z impetem szafkę i wyszła, zapinając fartuch.

,,Uduszę go. Jak Boga kocham uduszę go własnymi rękami!’’ – Jej myśli krzyczały, gdy szła przez korytarz, zmierzając do Jego sali. W sumie to nie wiedziała, czego od niego oczekuje. Pocałowali się, on zachowywał się tak jakby się zmienił, wydoroślał. Ale jednak dalej drzemał w nim ten sam chłopak co kiedyś. Chłopak lubiący krótkie spódniczki, sex i dużo panienek wokół siebie. Stając przed drzwiami do jego sali, wzięła parę głębokich oddechów by uspokoić zszargane nerwy, po czym weszła do środka.

-Cześć Cam! – chłopak uśmiechnął się szeroko na jej widok. Mimo swoich szpitalnych podbojów, tylko z tą dziewczyną mógł siedzieć i się nie nudzić, z nią wszystko było ciekawsze i o wiele mniej nudne.

-Cześć podrywaczu – mruknęła, krzyżując dłonie na piersiach. – Słyszałam, że podrywasz każdą pielęgniarkę, która tu wejdzie. – Jej oczy stały się jeszcze bardziej czarne, o ile to w ogóle możliwe.

-Oj kochanie, wiesz, że ja tak nie specjalnie. – Przybrał słodką minkę, która zawsze na nią działała.

-O nie mój drogi! – Pogroziła mu palcem. – Nie ma tak łatwo. Dlaczego to robisz? Aż tak ciężko Ci się powstrzymać? Czy ja też jestem jedną z naiwnych pielęgniareczek, które trzeba poderwać, szepnąć słodkie słówka i porzucić?

-Nie! Cam, wiesz, że Ciebie nie traktuję jak inne kobiety.

-Jasne. Jakoś ja mam inne uczucie.

-To tylko niewinny flirt. Żadnej nie dotknąłem, nie całowałem, nic. Oj nie gniewaj się na mnie. – Jego głos zmienił się w przymilny pomruk.

-Jesteś okropny, wiesz? – Westchnęła, czując jak mięknie. – Ale nie myśl, że Ci tak szybko odpuszczę i będzie cudownie.

-Obiecuję, że już nie będę. – Przyłożył dłoń do serca na znak przysięgi.

-Jasne – ruszyła do drzwi.

-No, ale ej! Nie zostaniesz ze mną?

-O ile obiecujesz nie zachowywać się jak pajac.

-No wiesz – oburzył się, jednak widząc jej spojrzenie, wypuścił tylko powietrze z płuc i przytaknął głową. – Ok.

-No. – Zadowolona z siebie usiadła na krześle obok jego łóżka. Wiedziała, że nie zmieni go tak szybko, ale miała nadzieję, że on sam będzie chciał coś zrobić z tym i opanuje się ze względu na nią.

,,Widocznie tak szybko to nie nastąpi. Ale ciesz się, jesteś dla niego ważna!’’ – mimowolnie uśmiechnęła się na tą myśl. Cokolwiek chłopak by nie zrobił, faktycznie czuła się dla niego ważna, w końcu pragnął by nie była na niego zła i z nim została.

-O czym myślisz? – Odezwał się w końcu, widząc jak uśmiecha się do swoich myśli, nieświadoma tego, że ją obserwuje.

-Takie tam. – Wzruszyła ramionami, spoglądając w jego oczy.

,,Cholera! Te laski miały rację, mimo tej piżamy jest strasznie seksowny!’’ – kolejna myśl przemknęła jej przez głowę, przez co aż zrobiło jej się gorąco. Musiała się powstrzymać i to natychmiast, zanim szanowny Pan Tom się skapnie o co chodzi.

***************************************************************

Cdn.

Więc tak: Dedykuję ten odcinek Methrylis jako, że pojawił się Ktoś, kogo ubóstwia ;)

Ka. – Akurat to z tym pomysłem to wyszło przypadkowo, że użyłam go na Tomie. Siostra podsunęła mi pomysł co do tego ;p I tak, jestem wredna ;p A co do Billa, stopniowo może się to zmienić ;)

monia – Tomi już taki jest, pewny siebie i swojego wyglądu. ;p Cieszę się, że piesek nie ucierpiał za bardzo ;p

Kate – Tom jak to Tom. A Bill, z czasem się to zmieni i o to chodziło, że bawi się w banały xD Co do Magdy, chodziło bardziej o rysy twarzy xD A Endż i Edi to jeszcze ze starego opowiadania, więc niestety kochana musisz się przyzwyczaić ;)

Methrylis – Planowałam wspomnieć o małym Bentonie później :) A co do Toma, z czasem się zmieni. ;)