...::: Odcinek 1 :::...

Święta Bożego Narodzenia wszystkim kojarzą się z radością, kolędami, prezentami oraz spotkaniem z rodziną i wielką choinką. To ostatnie jest sprawia, że często zdarzają się wypadki. A to komuś poleci siekiera tam gdzie nie trzeba, a to choinka na kogoś spadnie… zdarzają się przypadki takie, że igła wbije się w oko, albo choinka płonie od lampek. Tak… święta Bożego Narodzenia to czas radości, ale też i masy wypadków, przy których potrzebna jest pierwsza pomoc. Wśród ogólnej radości znajdzie się też czas na rozpacz, żal jak i smutek. Tego wieczora wcale nie było inaczej. Na ostrym dyżurze działa się istna masakra. Krew, bieganina, krzyki, płacz i masa różnych urządzeń wcale nie wprawiała w świąteczny nastrój. Jednak dla niektórych było to całkowicie normalne. Tym razem blondynka biegła do poważnego wypadku. Ścinanie choinki skończyło się siekierą wbitą w brzuch, przez co była masa krwi.

-10 jednostek krwi i szybko niech szykują salę. Zawołajcie dr Carter i dr Rossovich! Sala nr 3…-szybko wydała polecenia, wciąż trzymając dłoń w miejscu, gdzie siekiera przecięła jedną z żył. Sprawnie wskoczyła na łóżko, które już jechało w stronę wind-Przytrzymać windę! -zawołała.

-Pomóc Ci jakoś? – w drzwiach windy stanął nagle Park, poprawiając biały kitel.

-Nie.. dam radę. Powiadom lepiej rodzinę! - dodała szybko, po czym drzwi się zamknęły. Kolejne godziny na sali operacyjnej, kolejny stres o życie pacjenta. Chirurg nie ma łatwo w życiu, jednak zawsze gdy udało jej się uratować pacjenta, czuła że to jest to czego zawsze chciała. Wiedziała to już od pierwszego roku studiów. Ratowanie życia, głoszenie dobrej nowiny i dawanie nadziei bliskim. Westchnęła głośno i jak tylko inny doktor zmienił ją, poszła się przygotować do operacji, która znów miała zabrać kawałek jej wolnego czasu. Jednak miała wrażenie, że jej liczna rodzina oswoiła się z tym, że często jej nie ma, że walczy o coś ważniejszego niż siedzenie przy stole i zajadanie się przepysznymi daniami. Och jak ona by chciała teraz zjeść coś innego niż suchary popite sokiem marchewkowym. Wyrwana z transu, skończyła mycie i po chwili stała już przy stole, zerkając wyczekująco na anestezjologa, który po chwilę kiwnął jej głową, dając znak pozwolenia na zaczęcie operacji. To co działo się później było istną rzezią. Krew, krew i jeszcze raz krew. Po długich godzinach męczenia się i walki, musiała się w końcu poddać. Nienawidziła tego z całego serca. Poddać się… dać za wygraną. I to w dzień Bożego Narodzenia.

-Czas zgonu: 17:39…-westchnęła, zdejmując zakrwawione rękawiczki i fartuch oraz osłonę ust.

-Mam iść do rodziny? – dr Rossovich spojrzała na nią, stojąc przy drzwiach.

-Nie trzeba… ja pójdę… - uśmiechnęła się smutno.

-Na pewno? Jesteś na nogach tyle czasu… dwie godziny temu miałaś jechać do domu…

-Dam radę… ta chwila mnie nie zbawi.. – odparła, po czym minęła koleżankę i ruszyła w stronę poczekalni, gdzie już po chwili dało się usłyszeć rozpacz rodziny.

-Bóg nieźle sobie pogrywa w te święta… - mruknął dr Carter, ruszając do kolejnego wezwania.

-A żebyś wiedział… - westchnęła jedna z pielęgniarek, ruszając za nim.

*

-Martwisz się… - wysoka blondynka stanęła przy swojej siostrze, wpatrując się w nią uważnie – I nie kłam mi tylko! Wiesz, że przede mną niczego nie ukryjesz… - uśmiechnęła się identycznym uśmiechem co jej lustrzane odbicie w osobie siostry.

-To nic takiego… - uśmiechnęła się, wzdychając i bawiąc się srebrnym pierścionkiem.

-Znów coś nie tak w pracy… – bardziej stwierdziła niż zapytała.

-Dlaczego zakładasz, że coś nie tak w pracy? – spojrzała na nią uważnie takimi samymi oczami co jej.

-Endżi.. jako Twoja bliźniaczka, wiem kiedy jest coś nie tak… - Blanka uśmiechnęła się nieco rozbawiona.

-Wiem, wiem… - wywróciła oczami. Najchętniej posiedziałaby dzisiaj w domu, przy lampce wina i zapalonym kominku, delektując się ciszą i spokojem. Zamiast tego miała na głowie dość liczną rodzinę z 4 dzieci, które przekrzykiwały się jedno przez drugie.

-Więc? – uniosła jedną brew wyżej, zakładając dłonie na piersi.

-Ok, ok… Dzisiaj są święta… - zaczęła.

-Cud, że zauważyłaś siostra! – w drzwiach pojawił się wysoki i umięśniony mężczyzna, uśmiechając się głupkowato. Momentalnie obie zerknęły na niego, jak na ducha.

-Bastian zamknij się! – Blanka zgromiła go spojrzeniem.

-Dobrze już dobrze. Nie bij.. – uniósł dłonie w geście poddania – Więc co gryzie naszego aniołka? – uśmiechnął się do drugiej siostry, bardziej opanowanej. Zawsze nazywał ją aniołkiem. Poniekąd miało to związek z jej zachowaniem, ale również i imieniem. Angela, bo tak ją nazwali rodzice była prawdziwym cudem i zaskoczeniem dla wszystkich. Toteż rodzice nazwali ją swoim aniołkiem, a raczej tata, który od razu zakochał się w kruchej i małej dziewczynce.

-Śmierć… - mruknęła, gładząc nerwowo swoją czarną sukienkę.

-Eeee… a ktoś umiera? – uniósł brew, za co znów druga z sióstr niemal zabiła go spojrzeniem.

-Nie u nas… chodzi ogólnie! Dzisiaj straciliśmy w szpitalu 29 osób! A jest gwiazdka.. – westchnęła.

-Oj Endżi… - jej bliźniaczka od razu poczuła natężenie smutku u siostry i przytuliła ją do siebie.

-Wiedziałaś na co się piszesz, idąc na chirurga… - westchnął, opierając się o blat obok nich.

-Wiem, ale to i tak dołujące.. być chirurgiem to nie znaczy stracić uczucia – mruknęła nieco zirytowana.

-Wiemy kochanie.. – jej siostra uśmiechnęła się ze zrozumieniem – Ale teraz jesteś w domu z rodziną. Są święta, więc baw się z nami, a nie zamykasz się w kuchni.. Rzadko Cię widujemy, więc nie zabieraj nam tego teraz…

-Dobrze… - uśmiechnęła się lekko, po czym całą trójką poszli do wielkiej jadalni, gdzie siedzieli wszyscy.

-A jak tam Park? – jej brat uśmiechnął się cwano, patrząc na nią.

-Co jak tam? – nie bardzo zrozumiała o co chodzi.

-No… jakoś się kręci czy coś.. – poruszał brwiami.

-Nie drażnij jej Bastian… - brązowowłosa kobieta uśmiechnęła się do syna. Mimo, że jej dzieci były już dorosłe, dalej traktowała ich czasami jak małe szkraby, którymi nie tak dawno byli.

-Oj mamo! Sama powiedziałaś, że jesteś ciekawa… - zaśmiał się, przez co jedna z sióstr przeniosła zdziwione spojrzenie na kobietę.

-Mamoooo? Ty też?

-Wybacz, ale chciałabym żebyś miała choć trochę z życia… a co może być piękniejszego niż pracowanie z własnym mężem? – mówiąc to złapała siedzącego obok mężczyznę za dłoń na co ten podarował jej cudowny uśmiech pełen miłości.

-Wiem, wiem… - uśmiechnęła się – Wracając do Park’a… spotkaliśmy się parę razy… - wzruszyła ramionami, mając nadzieję, że to im wystarczy. Jednak się myliła, tą odpowiedzią dała reszcie okazję do dyskusji i zadawania kolejnych pytań.

*

Po całej kolacji, wszyscy zasiedli razem w salonie przy kominku i zajęli się prezentami oraz śpiewaniem kolęd. Rodzinna tradycja zawsze musiała być spełniona, o co dbali w każde święta. Jednak zanim zdążyli zaśpiewać trzecią kolędę w pomieszczeniu rozległ się odgłos pager’a Angeli.

-No nie! Nie dzisiaj… - pani Isabella spojrzała na nią zła.

-Wybaczcie, ale muszę jechać… - wstała znad fortepianu i wzięła szybko torebkę – Poważny wypadek..

-Poradzą sobie bez Ciebie… - Blanka mruknęła znad ajerkoniaku.

-Niestety nie ma nikogo dzisiaj, kto może mnie zastąpić. Jutro przyjadę, obiecuję.. – powiedziała i pożegnała się z wszystkimi, na koniec całując siostrzenicę i bratanków, po czym wybiegła z domu i po chwili pędziła do szpitala, w którym pracowała. Jak tylko wbiegła do środka, zamarła. W środku był totalny harmider. Wszyscy biegali, krzycząc do siebie jak potłuczeni.

-Doktor Nixon, jak dobrze że pani przyszła! – recepcjonista odetchnął z ulgą widząc ją w drzwiach.

-John, mów co jest… - podeszła, zdejmując kurtkę.

-Karambol. 32 samochody, około 50 rannych może więcej. Do tej pory wiemy o dwóch trupach i trwa 5 operacji… A jeszcze zwożą rannych.. – odparł szybko, podając jej karty.

-Jasne… Kto jest jeszcze prócz mnie? – ruszyła z nim do szatni.

-Dr Jung-soo, dr Hope i dr McKlasky… reszta w drodze…

-Ok. Damy radę, dzięki.. – weszła do specjalnego pomieszczenia, wpadając na swojego przyjaciela.

-Cześć Angela.. Widzę, że Ciebie też oderwali od rodziny…- uśmiechnął się, patrząc na nią uważnie.

-Cześć Park.. niestety…

-Dr Jung-soo, prosimy do sali nr 5! Poparzenia 3 stopnia… - pielęgniarka stanęła w drzwiach, popędzając lekarza.

-Idę… to do pracy.. – uśmiechnął się do blondynki i popędził do zabiegowego, zostawiając dziewczynę samą. Uśmiechnęła się do siebie i szybko się przebrała, po czym wyszła do pacjentów. Zanim jednak dotarła do pierwszego z nich, usłyszała niezły rozgardiasz przy recepcji.

-Mamy poważnie rannego! Nieprzytomny, stracił dużo krwi… - sanitariusze wjechali do budynku.

-Wezmę… Caroline, zajmij się moimi pacjentami.. – przekazała karty stojącej najbliżej lekarce i sama pobiegła do rannego. Zanim dobiegła, poczuła jak silne męskie dłonie łapią ją za ramiona, zmuszając by przystanęła i spojrzała osobie w oczy.

-Błagam, uratujcie go! – błagalny męski głos niemal zmroził krew w jej żyłach. Widziała dużo emocji, jednak to co widziała w oczach tego mężczyzny było niemal nie do opisania. W jego brązowych oczach było tyle bólu i strachu, że niemal sama miała ochotę się rozpłakać.

-Niech pan mnie puści do niego, to mu pomogę.. – odparła, opamiętując się. Chłopak od razu ją puścił.

-On nie może zginąć… - powiedział zrozpaczony.

-Stephany…. Zajmij się panem…

-Tom.. Tom Kaulitz..

-Steph… zajmij się panem… - powtórzyła polecenie, sama w końcu docierając do rannego – Do trójki z nim… - zarządziła i niemal od razu pobiegła z resztą ludzi do sali.

-Ja muszę z nim być! – mężczyzna wpadł w panikę i ruszył za zgrają lekarzy. Czuł jak nieziemsko silny strach rozrywa go od środka, powodując mdłości. Musiał wiedzieć co z nim, w końcu to przez niego stało się to co się stało. Po chwili poczuł jak ktoś łapie go za dłonie i ciągnie w całkiem przeciwnym kierunku.

-Nie! Muszę z nim być! – powtórzył.

-Nie… pan też jest ranny... – pielęgniarka, zabrała go przy pomocy kolegów z pracy i zajęła się opatrywaniem jego zadrapań, podczas gdy Angela wpadła w trans ratowania życia. Rozpacz tego mężczyzny była nie do opisania, przez co czuła, że musi dać z siebie 200%. Wiedziała nawet dlaczego tak walczył o niego… w końcu właśnie teraz ważyły się losy jego brata bliźniaka.

Długo zbierałam się na to by to napisać. Ale w końcu udało się! ;D

Dziękuję Ka. za wspieranie mnie i zmuszanie do tego ;* ;p